| |
Κάτω απ’ τα βλέφαρά μου αναπαύτηκε στιγμιαία ο ύπνος
Ύπνος σαν θάνατος βαθύς
Κι εκεί στο κεκλεισμένων των θυρών θήρεψα εικόνες
Από τοπία της Άνοιξης
Κι έκοψα πανιά απ’ το χρωματιστό ποκάμισο
Του ουράνιου τόξου
Για να φασκιώσω τα νεογέννητα μωρά των άστρων…
Μέσα στα μάτια μου βυθίστηκε προσωρινά η νύχτα
Νύχτα σαν θάνατος βαθιά
Κι εκεί, ανάμεσα στο είμαι και στο δεν είμαι
Μπόρεσα να με γνωρίσω καλύτερα
Κάτι που απέφευγα επιμελώς να κάνω στον ξύπνιο μου
Φοβούμενος μήπως ανακαλύψω πως δεν υπάρχω
Πως ποτέ δεν υπήρξα
Μήτε εγώ, μήτε και το είδωλό μου…
Μέσα στην ακοή μου εφήμερα απλώθηκε σιγή
Σιγή απόλυτη σαν θάνατος
Κι εκεί ανάμεσα στο ακούω και στο δεν ακούω
Μπόρεσα να θηρεύσω λέξεις τολμηρές
Στο χάρο που δεν ορρωδούν
Λήθη που δεν γνωρίζουν
Απλές μα που έχουνε πολύ
Μεδούλι παραμέσα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
