| |
Σιωπης βουες σφυροκοπουν την αντοχη σου
Δυο λεξεις σβηνουν παραγραφους της ζωης σου
Γκριζα σκια στα παραθυρια σου σε ψαχνεις
Βρισκεις τον δρομο σου και υστερα τον χανεις
Κι επειτα θυμασαι αυτά που σου λεγανε σαν ησουν μικρος,
Για μεγαλα ταξιδια που θα κανεις
Για θαλασσες ουρανιες και ναυαγημενα αστρα
Για τοπους μακρινους που ματι ανθρωπου δεν τους σπιλωσε ακομη
Για ξωτικα πουλια και τερατα με πορφυρα φτερα
Κι εσυ, μολονοτι ηξερες πως κι αυτοι που σου τα υποσχονταν πολύ θα ηθελαν να τα ζησουν κι ας μην ηταν παιδια, τους πιστευες…
Και τωρα, που εγινες σαν κι αυτους μεγαλος, των αρχοντων της γης υπηρετης, καταλαβες..
Πως τα ταξιδια ηταν ονειρα τα βραδια του καλοκαιριου,
Οι θαλασσες και τ αστρα του μυαλου σου αυταπατες για να κοιμασαι ησυχος,
Οι τοποι ηταν κρυψωνες για να γλιτωνεις απ του κοσμου την απεχθεια
Και τα τερατα η γνωση που σου αποκαλυψε του παιδικου σου εαυτου τις πλανες τις μεγαλες…
Και οι μεγαλοι, ναυτικοι που προδοθηκαν από τον καιρο και κατοικησαν τις πολεις..
Κι αν δεν το ομολογεις στον εαυτο σου, φαινεται πως σου αρεσουν τα παραμυθια, αλλα φοβασαι τα τερατα
Τι ωραιοι θα ταν οι τοποι της παιδικης σου ψυχης χωρις την φριχτη τους παρουσια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
