| |
Ειναι εκεινη που μου ανοιξε τα ματια,
Σαν πολυ ημουν βαθια εγω νυχτωμενη
Σε μια θαλασσα απο δακρυα ριμαγμενη
Να φοβαμαι πια να πλευσω στα σκοταδια
Ειναι εκεινη που μου ειπε πως μου φωναζε
Πως τον ηλιο σαν τον εβλεπε ποθουσε
Να με δει, ολομερης με καρτερουσε
Ζουσε μονος και καμια αλλη δεν ξελογιαζε
Ειναι εκεινη που μου φωναξε να μεινω
Και πως για χαρη μου θα αγγιζε τα αστερια
Εμε θα μου φταναν εστω και περιστερια
Σε ενα τελος που δεν ξερω να αποφυγω
Ειναι εκεινη που μου ειπε να μην αφησω
Τους υπολοιπους να μπουν μες την ζωη μου
Δεν μπορει να υπακουσει την φωνη της η ψυχη μου
Και τις λεξεις δεν μπορω να τις κρατησω
Ειναι εκεινη που μου ειπε «την αγαπουσα»
Με λογια ξενα, που δεν ητανε δικα της
Με κατι πραγματα, οχι τα πραγματα της
Αν μου το ελεγε αυτος θα τα κρατουσα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
