| |
Σπηλιά λατομημένη στο απροσπέλαστο
ο καιρός
βαθαίνει διαρκώς όσο την κατεβαίνω
μα είμαι ευτυχής που μπόρεσα
να αφήσω στις παρειές της
κάποιες βραχογραφίες
να θυμίζουνε το πέρασμά μου
έστω αχνές
έστω μονάχα με γαιώδη χρώματα
σχηματισμένες
μακριά από την όραση των πολλών
Δελφίνια ατιθάσευτα ακροβατούν απάνω στο νερό
οι λέξεις μου
οι μόνες που μου έμειναν πιστές
να συνοδεύουν τις νηοπομπές των πόθων μου
που αιώνια αναζητούν αραξοβόλι
μα που ήταν πάντα πάνω απ’ τις δυνάμεις μου
η ασφαλής πλοήγησή τους
στους λιμένες τους νυχτερινούς
με τα πολλά τα φώτα…
Χάσμα μεγάλο με χωρίζει πια
από το άλλοτε
εκείνο που έχω εξιδανικεύσει μέσα μου
σαν να μην το ζησα ποτέ
σαν να γεννήθηκε ευθύς αμέσως μνήμη
και που το ανιχνεύω σε κάτι εφηβικές
φωτογραφίες
που ξεθάβω κάπου - κάπου απ’ το συρτάρι μου
θαυμάζοντας:
τι ομορφιά , τι φωτογένεια
είχε αλήθεια το ανέμελον…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
