Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131961 Τραγούδια, 269740 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τ'αη Γιωργιού
 Παραλλαγή...
 
Αστροπελέκαε το φως σε μυστηρίου ζήση
ματάκουσμα δεν είχε δει ξανά τούτος ο κρότος’
Κι έμοιαζε ο μαύρος ουρανός με επίγειο ‘ξωκκλήσι
που αέρας την καμπάνα του έτυχε να χτυπήσει...
Για να βρεθεί ο κατηχητής να λειτουργήσει, ο πρώτος.

Οργιές πολλές και μακριά φάνηκε καβαλλάρης
απαίδευτος στο δόρυ του μα του κακού δυνάστης
του εμήνυσε ο βασιλιάς και του’πε «θα την πάρεις
την κόρη αν τον δράκοντα μέχρι θανάτου γδάρεις»
Κίνησε αυτός στου ποταμιού, άγγελος –φύλακάς της.

Στήνει στη γης κι αφήνει το, το πλουμιστό κοντάρι
πλησιάζει μόν’αμίλητος την όψη του δρακόντου
σα δροσερό νιοπότιστο και χρυσαφί αστάρι
τις φλόγες του τις δέχεται, το άξιο παλληκάρι
τεντώνοντας για άμυνα τις άκρες των χεριών του.

Ω του θαυμάτου ένδειξις και του Θεού η κτήσις
το τέρας απ’το μένος του σωριάστηκε στο χώμα’
την κόρη ο νέος μπόρεσε απ΄τα δεσμά να λύσει
και το νερό που κύλησε έφτασε να ποτίσει
δίψα και νόστο καθ’ενός που στέγνωσε το στόμα.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 12
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Θρησκευτικά
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
iraklisv
04-04-2009 @ 02:41
Αυτη η έντεχνη απουσία της μάχης με σκότωσε!
Να είσαι καλά Αθανασία.
Πριγκιπας
04-04-2009 @ 03:29
Αστροπελέκαε το φως σε μυστηρίου ζήση
ματάκουσμα δεν είχε δει ξανά τούτος ο κρότος’
Κι έμοιαζε ο μαύρος ουρανός με επίγειο ‘ξωκκλήσι
που αέρας την καμπάνα του έτυχε να χτυπήσει...
Για να βρεθεί ο κατηχητής να λειτουργήσει, ο πρώτος.


τέλειο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ιππαρχος
04-04-2009 @ 04:13
δε θα πρωτοτυπήσω, εξαιρετικό Αθανασία!
peiraiotissa
04-04-2009 @ 04:19
Καλησπέρα Αθανασία μου....εγγύηση πάντα τα γραπτά σου!!!!!!!! ::kiss.:: ::up.::
swordfish
04-04-2009 @ 04:31
Πολύ ωραίο Αθανασία!!!! ::yes.:: ::kiss.:: ::hug.::
elpidakwstopoulou
04-04-2009 @ 04:32
Στήνει στη γης κι αφήνει το, το πλουμιστό κοντάρι
πλησιάζει μόν’αμίλητος την όψη του δρακόντου
σα δροσερό νιοπότιστο και χρυσαφί αστάρι
τις φλόγες του τις δέχεται, το άξιο παλληκάρι
τεντώνοντας για άμυνα τις άκρες των χεριών του.

χωρίς πια λόγια !! ::theos.:: ::theos.:: ::hug.::
heardline
04-04-2009 @ 04:36
Σαν παραμύθι έφτασε στ' αυτιά μου Αθανασία !!!!
Tikalouba
04-04-2009 @ 04:49
Όμορφο το παραμύθι σου Αθανασία ::rol.::
rock sugar
04-04-2009 @ 04:52
τρομερές εικόνες!
Μαεστρία και ψυχή!
Αυτό σε διακρίνει!
Κάθε φορά με ζεσταίνεις... ::hug.::
ΜΙΤΣΕΦ
04-04-2009 @ 05:59
Με μαγεψες.....
isidora
04-04-2009 @ 13:52

Από που αυτή η ιστορία;

Ωραίο ::up.:: ::up.::
Celestia
04-04-2009 @ 14:48
Επικο!
Υπεροχο!
Συγκλονιστικο!
Οτι και να πω ειναι λιγο γι'αυτους τους υπεροχους στιχους!
::hug.:: ::kiss.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο