Μπορεί να μην είσαι ο πολυμήχανος Οδυσσέας κι εγώ η προστάτιδα θεά σου, αλλά εσύ μηχανεύεσαι τρόπους να χαμογελώ κι εγώ σε προστατεύω απ'τις κακοτοπιές του ταξιδιού που λέγεται ζωή.... :)
Φυσούσε μέσα στο δωμάτιο μέχρι χτες
και με γελούσαν απειλητικές σκιές
με μαχαιρώνανε πισώπλατα οι αγγέλοι
που πίστεψα πως θα με άλειφαν με μέλι.
Μες την αδρόσιστη ξηρασία, τη μοναξιά
ξεπήδησε μια πηγή κελαρυστά
στο ημερολόγιο σελίδα ξεχασμένη
είχε ζωή κι εγώ τη νόμιζα για ξένη.
Σαν ξαφνική καλοκαιριά μες το χειμώνα
γεμάτο αίμα ολόζεστο ήρθε ένα σώμα
από τον τάφο παγωμένη να σηκώσει
μια παρθένα που χα στον Άδη αφιερώσει.
Στα μελαγχολικά τα μάτια είδε μια λάμψη
στους ώμους που η απογοήτευση είχε κάμψει
σκέφτηκε ίσως και να ταίριαζαν φτερά
στα χείλη τούτα να ακουμπούσε μια χαρά
ίσως δεν είναι απ'τα όνειρα βγαλμένος
της Αφροδίτης ποθητός ερωτευμένος
η άνοιξη που καρτερούσα από παιδί
να φέρει άμετρου κάλλους συγκομιδή
Μα και οι Θεοί θα ήταν πιο ευτυχισμένοι
σε μια αγκαλιά θνητή μα τόσο αγαπημένη
με μια καρδιά που μες τον κόσμο είναι σπάνια
που σε ανεβάζει από το πάτωμα στα ουράνια!
