| |
Σιωπη....περιπλανιεται στον αερα...Ενας βοριας πλημμυρισμενος δακρυα
μπαινει μεσα απο το ανοιχτο παραθυρο...Ωρα της νυχτας....αποψε ο χρονος μοιαζει
να κυλαει πιο αργα..Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεφτη...ξενο φανταζει...σαν να αντικριζω
τον εαυτο μου πρωτη φορα...λες και δεν ειναιι το ιδιο δεκαεφτα χρονια τωρα...Προσπαθω να
ξεχασω...να διαγραψω....αφηνω την σιωπη να με καταπιει...μηπως και εξαφανιστω κι εγω μεσα
της...μα οχι...ακομη νιωθω το αιμα να κυλαει μεσα μου σαν δηλητηριο...νιωθω τον πονο καθε φορα που περναει
απο την καρδια μου....Δεν μπορω να κοιμηθω.....φοβαμαι να κλεισω τα ματια μηπως και σε
συναντησω στα ονειρα μου...Δεν μπορω να σε ξεχασω ρε γαμωτο....καθε φορα που βλεφαριζω
σε βλεπω μεσα στην αγκαλια της και μου κοβεται η ανασα...λεω τελειωσε...δεν αξιζεις τιποτα...μα
ασυναισθητα θυμαμαι τα φιλια μας...και καθως ο ποθος της θυμησης αναβει μεσα μου το αιμα τρεχει
καυτο λιωνοντας τον παγο γυρω απο την καρδια μου...Καπνιζω ασταματητα...κοιτα που με καταντησες...εγω που συχενομουν τον καπνο να εχω καπνισει ενα πακετο σε μια νυχτα...Διαβαζω για χιλιοστη φορα το Λυκοφως...το τελευταιο σου δωρο...το χω ξεφειλισει τοσες φορες που το εχω λιωσει.....ακολουθω ξανα και ξανα τα μονοπατια του πιο απαγορευμενου και δυνατου ερωτα που εχω δει ...Μεσα στις σελιδες του προσπαθω να βρω κατι απο σενα...κατι που να σε θυμιζει.Δακρυα βρεχουν το μαξιλαρι μου...στολιδια της θλιψης...της αγαπης που δεν λεει να σβησει...κλαιω για σενα...κλαιω για μενα...για μας...Αραγε υπηρξαμε ποτε μαζι...η ολα ηταν ενα ονειρο...Πεντε χρονια
περασα μεσα στην αγκαλια σου....για αυτο μην μου πεις πως δεν σε ξερω....σου δωσα τα παντα....
την αγαπη μου....την φιλια μου....την αθωοτητα μου....και πως μου το ξεπληρωνεις...κανωντας με να ποναω....
Δεν μετανιωνω ουτε για ολα αυτα που σου δωσα ουτε για οτι δεν πηρα...οχι...μετανιωνω ομως που
συνεχιζω να νιωθω...Το βλεμμα μου εχει παγωσει στην φωτογραφια σου...Το τηλεφωνο χτυπαει...τεσσερις πηγε η ωρα....δεν θελω να μιλησω με κανεναν...Η σκεψη μου τρεχει πισω στο παρελθον...στο αγορι μου...στον αγγελο μου...με τα ξεσκισμενα σταρακια και τα τσακακωμενα jeans..με
τις μαυρες μπλουζες και τα ατιμελητα μαλλια...και τα πιο φωτεινα γαλιαζια ματια που εχω δει....
Ειναι γελοιο....το ποσο σε αγαπω...το ποσο σε θελω ακομη και τωρα...και τι κανω για αυτο...δεν εχω καν
το κουραγιο να σε διαικδηκισω...ποσο θελω να ακουσω ενα σαγαπω απο τα χειλη σου....κι ας ειναι και ψεμα...ενα ψεμα αγαπημενο...που μπορει να παρατηνει μια ζωη που ηδη εχει τελειωσει...Κοιταω εξω απο το παραθυρο....στην ακρη του δρομου....εκει που συνιθιζες να στεκεσαι τα βραδια που δεν με επαιρνε ο υπνος γιατι φοβομουν...εξω στο κρυο στεκοσουν και περιμενες να κοιμηθω...αγκαλιαζοντας με με το βλεμμα αφου δεν μπορουσες να με προστατεψεις μεσα στην αγκαλια σου....Οταν χωρισαμε πρωτη φορα περασες ολη την νυχτα εκει....κατω απο την βροχη....περιμενωντας να βγω εξω....κι οταν το εκανα δεν θυμωμουν καν γιατι σου ειχα θυμωσει....το μονο που ηξερα ηταν πως σε αγαπουσα....
Ποσα απογευματα περασαμε οι δυο μας...κανωντας ονειρα...σου αρεσε να μελωποιεις τους στιχους μου...Παντα ελεγες πως μονο εγω μπορουσα να εκφρασω με λογια την μελωδια της καρδιας σου...κι εσυ ησουν ο μονος που θα μπορουσε να δωσει ρυθμο σε αυτες τις σκορπιες λεξεις....
Και να σαι....διασχιζεις τον αδειο δρομο...σαν φαντασμα κατω απο το γεματο φεγγαρι...Σταματας και με κοιτας βαθια μεσα στα ματια...δακρυα ειναι αυτα στα ματια σου?.....γιατι....τι λογο εχεις να κλαις εσυ....Σε αγαπαω ψιθυριζω.....με ακους...με νιωθεις....Μου δειχνεις την γωνια του δρομου....κατευθυνεσαι προς τα κει...κρυβεσαι πισω απο τις σκιες....Με περιμενεις...
Ειναι πεντε το πρωι....νυχοπατωντας βγαινω εξω στον δρομο....δεν εχω τιποτα να σκεφτω....το μονο που εχω αναγκη ειναι να ξανα βυθιστω μεσα στα ματια σου....και τωρα να μαι....απεναντι σου...σαν να αντικριζω την αληθεια στην αλλη πλευρα του καθρευτη...Δεν εκανα λαθος....εκλαιγες....μου χαμογελαςς σφιγμενα....ενα χαμογελο που δεν αγγιζει τα ματια σου...λες κι η ζωντανια εχει παγωσει μεσα τους....Με αγαπας....η μονη ερωτηση σου....περισσοτερο ακουστηκε σαν δηλωση παρα σαν ερωτηση....Εχει καμια σημασια...ρωταω με τον ιδιο παγερο τονο....Συγνωμη ψιθυριζεις....μπορεις να συνεχισεις να με αγαπας μετα απο ολα αυτα....αν μου πεις οχι θα φυγω και δεν θα σε ξανα ενοχλησω...
Η ματια σου καει την ψυχη μου... Ξερεις ηδη την απαντηση...παντα σε αγαπουσα και παντα θα σε αγαπω.....και δεν μπορεις να κανεις τιποτα για αυτο...Και τοτε η μασκα της θλιψης επεσε...την στιγμη που τα χειλη μας ενωθηκαν....
Κι ετσι βρεθηκα παλι στην αρχη...μαζι με τον ανθρωπο που αγαπω και μισω πιο πολυ απο ολους...
Να παλευω για εναν ερωτα διχως μελλον αλλα χωρις τον οποιο δεν ζω...Βρεθηκα μεσα στην αγκαλια σου....κατω απο μια κοκκινη αυγη να μην περιμενω ενα καλυτερο αυριο...αλλα να σκεφτομαι το πως θα ζησω το σημερα....δεν δοθηκαν ουτε εξηγησεις ουτε τιποτα...οταν δυο καρδιες συννενοουνται μια χαρα μεταξυ τους δεν εχουν αναγκη τα λογια....Σ'αγαπαω....με αγαπας....αυτο εχει μονο σημασια....
Oταν σε ειδα φοβηθηκα να σε γνωρισω....
οταν σε γνωρισα φοβηθηκα να σε αγαπησω....
τωρα που σε αγαπησα φοβαμαι μην σε χασω....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
