| |
ΓΙα τις ώρες που πονάμε,,απλά κι αληθινά
δάκρυα γλυκά
θέλησα να πιω
μέσα στα μισά
να βρω και τα πολλά σου
να τυλιχτώ κρυφά
μέσα στα μαλιά σου
να αφήσω ουρανό
από το πεταγμά σου
πόσες νύχτες σου
μες στα χέρια σου
δίχως Άνοιξη
χωρίς σκοπό
σε ταξίδευαν
τα αστέρια σου
μέχρι να ρθεις
πιο εδώ
καυτές ακτές
που έκσκαψες
ονείρο βαθύ
να αγγίξεις δίνες σου
όμως και γιατί
πόσο πονηρά
τα ξέχασες
θαμμένα τάχα εκεί
πόσο αυστηρά
θυμήθηκες
πως έχασες κλειδί
δεν είσαι μόνο εσύ
δεν είναι μόνο αυτές
οι θύμησες
πάνω στο μαγουλό σου
ανάσες καυτές
η σκέψη πειρατής
πως ν' αντισταθείς
σε βρήκε
ο ούρανός σου
μές στον πηγαιμό σου
πώς να σαι θεατής
ήρθε η ώρα σου να φυγείς
βάλε ήλιο στο παλτό σου
ονειρό μάθε ν ανοίγεις
σαν το πουκαμισό σου
μαύρο της Σελήνης
Της φωτιας εκεινης
Που δεν ηπιαμε ποτε
Ομως μεσα μας ρεει
Λαβα που καιει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
