yiannistellidis
13-04-2009 @ 22:38 | Ένα λουλούδι
είναι που περιμένω
ένα ξαφνικό τηλεφώνημα μες τη νύχτα
ή κι αν δεν θες να ταλαιπωρηθείς ζωή μου άλλο
φύγε μακριά!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Αθηνά
14-04-2009 @ 02:23 | (ζωή μου εννοώ τη δική μου ζωή, δεν εύχομαι το θάνατο κανενός άλλου, μην παρεξηγηθώ.....) | |
tarifula
14-04-2009 @ 03:08 | φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους
το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα.
::yes.:: | |
... άρα υπάρχω
14-04-2009 @ 07:52 | ...οι άνθρωποι όλοι είναι εχθροί σου
μακρινοί, δεν σε αγγίζουν...
...κάποιος σ' αγαπάει
έτσι νόμισες;
...φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους
το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα...
Περιγράφεις μια μεγάλη μοναξιά... και απογοήτευση από τους ανθρώπους...
...έχεις όμως το τάλαντο... άνοιξε τις γρίλιες της ψυχής σου... άσε το να φωτίσει... και να φωτιστεί...
Ξόδεψέ το Εδώ... και Τώρα... κι όχι... σε στερνό ταξίδι...
Μου άρεσε το ποίημα Αθηνά... γιατί το βίωσα ως Αλήθεια...
| |
idroxoos
14-04-2009 @ 09:13 | Γιατί οι άλλοι είναι τόσο ευτυχισμένοι;
τόσο ασυννέφιαστη η σκέψη τους;
δεν τους ανάσανε ποτέ ο θάνατος
με την βαρειά μυρωδιά του κάτω απ'τα ρουθούνια τους;
δεν τους λύτρωσε ποτέ η σκέψη του;
φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους
το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα.
::up.:: ::up.:: ::hug.:: | |
 |
