| |
Αυτα τα χαδια σου,
τα αραια ξεβαθα αγγισματα σου,
ποσο τα λησμονω.
Εκεινα τα σπανια χαμογελα,
τα διαμαντενια ματια και τη βελουδινη παλαμη σου,
ποσο θρηνω το χαμο τους.
Εκεινη την αθανατη φλογα που καιει μεσα σου,
ποσο μισω την αθανασια της.
Κι αυτη η θεα που ξυπνα στο κρεβατι μαζι σου,
ποσο λυπαμαι που αρνεισαι την υπαρξη της.
Εκεινο το γαργαλητο,
που εγινε φαγουρα,
θυμαμαι ποσα μερονυχτα με εκαιγε.
Ποσο χαιρομαι που εφυγε.
Ωρα να ανασανω.
Να αγαπω χωρις να ποναω,
και οποιον παρει ο χαρος.
Να γαργαλιεμαι και να γαργαλω,
να καιω τους αλλους και να μην δινω εξηγησεις.
Να φωτιζω το θαλαμο της πρησμενης μου καρδιας,
χωρις να την σιγοβραζω,
χωρις να την ψηνω στη φλογα του εγωισμου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
