| |
Είχα μια πένα πουπουλένια
κάτασπρη σαν περιστέρι
Λευκόχρυσο είχε για μελάνι
κ άγγιζε τρυφερά το χέρι
Αυτή την πένα σου χάρισα
στη καρδιά μου για να γράψεις
Λόγια που μόνο εσύ ήξερες να λες
κ μόνο εσύ ήθελα να την ανάψεις
Την δέχτηκες με προθυμία
κ άρχιζες κάθε λέξη να σχηματίζεις
'Εβαλες όλη σου τη τέχνη
τη κάθε λέξη σου να εξωραϊζεις
'Ομως το χρώμα της σε κούρασε
δεν ένιωθες τη γραφή της
Στο χέρι σου έπεφτε βαριά
δεν σ'οδηγούσε η ψυχή της
Γι'αυτό λοιπόν την άφησες
ανοίγοντάς της πληγή
'Εψαξες ακόρεστα γι'άλλη
νέα έμπνευση να σου φανερωθεί
Κι η πένα η κατάλευκη
έγινε κόκκινη σαν το αίμα
Τα πούπουλα μαδήθηκαν
κι εγκατέλειπαν ένα ένα
Καμία άλλη που έβρισκες
δεν φάνηκε τόσο σπλαχνική
Καμία δεν έγινε ο καμβάς
του ονείρου σου να αποκαλυφθεί
Και γύρισες πίσω άπρακτος
σαν τον άσωτο υιό
Η πένα όμως που διέλυσες
δεν έχει ανταλλακτικό..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
