Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132324 Τραγούδια, 269955 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Εδώ
 Αυτή την αυλή αρχίζω να τη νοιώθω και δική μου...
 
Ίσα που πρόλαβε να δει
δάχτυλα – πέντε – αερικά
και μια λευκή παλάμη
τον τύλιξαν στη σιγαλιά

μα τον κρατούσαν με στοργή
καθώς τον σήκωναν ψηλά
μακριά από τη στέρφα γη
και την οικεία του αγκαλιά.

Τον άφησαν σε ξένη αυλή
που κελαιδούσαν τα πουλιά
και του ψυθίριζαν στ'αυτί
λόγια – θλιμμένα – χαρωπά.

Γύρω του πέφταν κεραυνοί
αλλά δεν έβαζαν φωτιά
ούτε ταράζαν τη σιωπή
καθώς του δίναν τα όνειρα

και μιά βραχνή, μπάσα φωνή
άρχισε να του τραγουδά:

- Εδώ ραγίζει το γυαλί
- Εδώ πληρώνεις μετρητά
- Εδώ δεν έχει επιστροφή
- Εδώ οι γονείς είναι παιδιά.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Ανδρέας Ανδρέου
20-03-2005
Χαίρομαι για αυτή τη συντροφικής υπόστασης διαπίστωση σου φίλε Γιώργο.Και να είσαι σίγουρος πως οι εκπλήξεις πάντα έπονται...Πολύ όμορφο το ποίημά σου και, νομίζω πως μου αρέσει η περίσκεψή σου...
e-LENITSA!!!
20-03-2005
Κύριε Γιώργο, το ποίημα σας είναι πολύ όμορφο! Είναι καταπληκτικό! Είναι τέλειο! Είναι φανταστικό! - Έλενα!
χρήστος
20-03-2005
πολύ πολύ καλό Γιώργο!!
Αγνή
20-03-2005
Φοβερός!!!!
Εκάτη
21-03-2005
Υπέροχο!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο