[B]Πολυφωνία[/B]: Η χρήση πολλών φωνών σε ένα μουσικό έργο όπου οι μεμονωμένες φωνές είναι ρυθμικά και μελωδικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Η πολυφωνική μουσική πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη από τον 10ο αιώνα και έφτασε στην ακμή της τον 16ο αιώνα. Στην όπερα η πολυφωνία εκφράζεται καλύτερα στις σκηνές συνόλων ([I]ensemble[/I]) . Οι μεγαλύτεροι δεξιοτέχνες της σκηνικής πολυφωνίας ήταν ο Μότσαρτ και ο Βέρντι.
[B]Καπρίτσιο[/B]([I]ital:capriccio[/I]): Εκκεντρική φωνητική ή οργανική σύνθεση, ελεύθερης μορφής , συνήθως ζωντανή και εκφραστική. Μπορεί να χαρακτηρίζεται από παρωδία γνωστών θεμάτων ή σόκιν ιδέες. Το θεατρικό ή λυρικό καπρίτσιο αποτελεί μέρος της όπερας .
[B]Ντουέτο[/B]: Μουσική γραμμένη για δύο φωνές με οργανική συνοδεία. Κατέχει σημαντικό ρόλο στην όπερα, τον 19ο αιώνα δε σχεδόν σε κάθε λυρικό έργο συμπεριλαμβάνονταν ερωτικά ντουέτα. Παραλλαγή του ερωτικού ντουέτου είναι το ντουέτο αποχαιρετισμού([I]duetto d’ addio[/I]).
[B]Φανφάρα[/B]: Σύντομη μουσική φράση , εν είδει σαλπίσματος , που εκτελείται από τα χάλκινα όργανα . Οι διασημότερες φανφάρες της όπερας βρίσκονται στο [I]Φιντέλιο[/I] του Μπετόβεν και στην [I]Αϊντα [/I] του Βέρντι.
Φανφάρα: Σύντομη μουσική φράση , εν είδει σαλπίσματος , που εκτελείται από τα χάλκινα όργανα . Οι διασημότερες φανφάρες της όπερας βρίσκονται στο Φιντέλιο του Μπετόβεν και στην Αϊντα του Βέρντι.
