| |
Σκοτεινιασε...
κι ο ηλιος στο καμπαναριο
Σκοταδι ρεει
στ'αδιαφανα τοιχωματα μιας πραγματικοτητας...
Στεγνωσε την νυχτα μεσα μου
κεντρο στο ματι του Κυκλωνα , της Γαιας τ' ομικρον
ταρακουνιεται
και μ'ανυψωνει
για να φιλησω το λιγοστο το φως
που δραπετευει...
Συγχυση κυλα στον πατο της Αβυσσου
Το μετωπο του καναριου δεν καιει πια , και μ' ησυχαζει...
Μια δημιουργια προσμενα ν'αναδυθει κι αναστεναζει...
Ξαφνου , ενας σπειροειδης Γαλαξιας
σκορπιζει στο Χαος μου
το Φως
σαν κολυμπα στο στηθος σου
Αστερια γεννιουνται
στις κορες σου
Νοβες λαμπυριζουν
στα χειλη σου...
μια νυχτεριδα με κερνα κρασομελο....
η υαινα διπλα της με τους γκριζους κροταφους
τρεχουν τα σαλια της...
Ενα φαφουτικο λαγοψαρο
μ'αγγιζει...
Αργησα να καταλαβω οτι στο Χαος ζω
που το σκοταδι αφηνει , να χαιδευει την ψυχη
ερχεται μεσα απ' το κενο , το βλεπεις πισω απ'το κενο
μια ζωης
ζωσας ψυχης
κι αναστεναζεις...
Μα ενα σκορπιδι
χωνεται στην παλαμη μου και μου χαμογελα
καθως τα ματια του
σπηλαιωνουν γυρω μου το σκοτος
και το ρουφουν για χαρη μου
ακομα μια φορα...
Χαμογελα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
