| |
Οδήγησε τα πνεύματα στου μαρασμού την χώρα
Και την χαρά τους γκρέμισε ρίχνοντας μαύρη μπόρα
Προχώρησε και χώρισε τη σκέψη από το βλέμμα
Τα μάτια τους που πρόδωσες βάφτηκαν μες το αίμα
Είναι πικρή η μοναξιά τα χέρια όταν απλώνει
Κανείς μας δεν τη θέλησε ποτέ και το πληρώνει
Όποιος αγάπησε βαθιά μίσησε το εγώ του
Και καταστράφηκε έτσι απλά απ’ τον εγωισμό του
Της ιστορίας οι καιροί περάσανε και πάνε
Τώρα κανόνες και χρησμοί στα μάτια μας κοιτάνε
Βρέθηκα πάλι σε σκιά και κάνω τώρα πίσω
Το φως ποτέ δεν άντεξα μα πάλι θα γυρίσω
Γιατί στο φως τυφλώνεσαι και είσαι επαναπαυμένος
Και στη ζαλάδα του αυτή νιώθεις ευτυχισμένος
Μα στο σκοτάδι χάνεσαι κι αρχίζουν οι αισθήσεις
Να τα μετρούν όλα σωστά και έτσι πάλι δακρύζεις
Τον πύργο της Βαβέλ μοχθώ να χτίσω κάθε μέρα
Και όταν θα πάψω να μπορώ θα είμαι σ’ άλλη σφαίρα
Γύρισε νύχτα ζοφερή την λάμψη σου να δείξεις
Και στους αιώνες την βροχή των άστρων σου να ρίξεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
