| |
ο κοσμος ενα λιβαδι
και συ το σκιαχτρο στην αυλη
να διωχνεις κορακια
καρφωμενος σε μια γραμη
να βλεπεις την μερα να εναλασεται με νυκτα
να θες να φυγεις μα να σαι καρφωμενος μες στη γη
σαν ενα πιονι που δεν εχει σημασια
και εχει αφεθει
σκιαχτρο σαν εισαι για κορακια
μαυρα τα συννεφα μαυρα και τα φτερα
να σαι εσυ η γραμμη για ενα τερμα
και παλι απο την αρχη
θυμασαι ησουν ανθρωπος
ειχες ζωη
τωρα κορακια τα ονειρα σου
κραζουν καθε νυχτα στο φεγγαρι
ανασα να τανε ξανα
ιδια κολαση ψυχρο το μαξιλαρι
αδειο πουκαμισο σκοτεινια η ζωη
σκιαχτρο να εισαι και ας σε περιγελουν
ας ειναι η ιδια τους η καταρα
οσα εζησες εφτα ζωες δεν θα τα ζουν
βουβος να διωχνεις τα κορακια
να σε κτυπαει η βροχη
μα μια μερα θα σαλεψεις
θες απο βορια την προσταγη
και απο την θεση σου θα φυγεις
και θα κλαιν οσοι σε ειχαν δεδομενο στη ζωη
γιατι τα λειβαδια και ας ξεραινουν
τα σκιακτρα ειναι παντοτε εκει
βαρια να ανασαινουν να προστατευουν τη ζωη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
