 |
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Στέργιος Γαργάλας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Μια σκιά
σου θάμπωσε το πρόσωπο, αλλού κοιτάς
στα μάτια σου το χρώμα του πικρού
στα χείλη τη σκουριά κρατάς
και δε μιλάς, και δε μιλάς
Πώς μπορώ
το γέλιο σου που το ‘σβησα με μια γραμμή
να κλέψω όλα τ άστρα του ουρανού
και να το φτιάξω απ την αρχή
πριν φύγει η νύχτα αυτή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
Μια φωνή
και η χαρά σου ράγισε σαν το γυαλί
που χάραξε τη μοίρα της καρδιάς,
και δάκρυ τώρα αιμορραγεί ζεστή πληγή
βαθιά πληγή
Πως μπορώ στον κόσμο σου που κλείδωσες
να βρω κλειδί και κει να επιστρέψω
σαν φονιάς, το σφάλμα μου να δικαστεί
συγγνώμη και ντροπή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
|  |
Lyrics: Lina Dimopoulou
Mузика: Steryios Yaryalas
Първото изпълнение: Dimitris Mitropanos
Една сянка
затъмнява лицето ти , другаде гледаш
Цветът на очите ти е горчив,
устните си помръкнали стискаш
и не говориш,и не говориш.
Как мога
смеха ти да изтрия с една черта,
да открадна целия блясък от небето
и да успея отначало
преди да свърши тази нощ.
Остави горчивината си в чашата,
разкаян отровата да изпия,
и да убия жестоката змия
която се казва Егоизъм!
Остави горчивината си в чашата,
разкаян отровата да изпия,
и не събаряй моста
на който сме двамата.
Един глас,
и радостта ти се разпуква
като стъкло което гравира съдбата на сърцето ти
и тъмнина сега поглъща гореща рана,
дълбока рана.
Как мога за света ти заключен да намеря ключ,
и там да се върна като убиец,
грешката ми да осъдиш.
Извинявам се и се срамувам.
Остави горчивината си в чашата,
отровата да изпия,
да убия жестоката змия
която се казва Егоизъм.
Остави горчивината си в чашата,
разкаян отровата да изпия,
и не събаряй моста
на който сме ние двамата.
| |
