 |
Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Απ’ το παράθυρο κοιτώ την άσφαλτο που τρέχει
και το είδωλό μου ανήσυχο βολτάρει στον καθρέφτη
πετιέμαι απάνω μια στιγμή να ελέγξω στην ταράτσα
μην πιάσαν τον Αλντεμπαράν μην κλέψανε τα άστρα
Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει
Σαν κάποιος να μου μίλαγε σαν να παραμιλούσε
το αίμα μου όπως κύλαγε γλυκά μου τραγουδούσε
γυναίκες της ανατροπής καρδιά και φαντασία
μη σας κουράσει ο καιρός μη σας γεράσει η ανία
Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει
|  |
Lyrics: Nikos Zoudiaris
Music: Nikos Zoudiaris
First version: Yioryos Dalaras
Through the window I am watching the asphalt rushing by and my reflection, restless,
paces about the mirror
I'm running upstairs, just a minute, to check, on the terrace
whether they've not caught Aldebaran - whether they've not stolen the stars
The whole world is reduced to five fathoms and that is not big enough for me
My soul whirls around twice * and goes out for a breath of air
As if someone were speaking to me - hallucinating
my blood, as it was surging, - sweetly sang to me
Women of rebellion - heart and imagination
do not let time wear you down - do not let boredom make you old
The whole world is reduced to five fathoms - that is not big enough for me
My soul turns two corners * and goes out for a breath of air
| |
