 |
Στίχοι: B.D Foxmoor
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member
Πάνω απ’ όλα η σιωπή δεν αντέχεται.
Όση αλήθεια και να τρως δε χωνεύεται,
πάντα φτάνει πιο νωρίς εκεί που πρέπει
κι ο φόβος την τυλίγει σαν χαρτί στην πίσω τσέπη.
Σε σας μιλάω που ξερνάτε ανθρωπίλα,
τη μουγγαμάρα σας ή του μπλα μπλα την ξεφτίλα
κι απευθύνομαι ξανά σ’ αυτούς που ακούν (αν ακούν)
να σηκώσουν το βλέμμα και δουν (φως)
στο μισοσκόταδο που αφήνει χαραμάδα οργής·
να πολεμάς ρε – άμα δεν ήμουν σαφής –
να πολεμάς και να μιλάς, αφού έτσι θα σ’ αρέσει,
να τραγουδάς κι ας μην υπάρχει αυτί για να σ’ αντέξει,
να γελάς – πικρά πολύ τα γέλια –
να ονειρεύεσαι πάντα να σ’ έχουν έννοια,
να φτύνεις, να ξερνάς, (να κερνάς) τ’ αχώνευτα,
κράτα τ’ απλά, τ’ αληθινά και τ’ αυτονόητα·
μίλα ν’ ακούω όταν θα μπω στο μονοπάτι πέρα
κι άμα θα βρω τον τρόπο, θα βγω παραπέρα
για να κεράσω το τίποτα λαβωματιά θανάσιμη·
κώδικας δώδεκα Blah blasphemy.
Ματώθηκες απ’ όλα τ’ ανιστόρητα
και στάθηκες κοντά σ’ όλα τα απαρηγόρητα,
πύρινη γλώσσα γίνε τώρα και λαβωματιά θανάσιμη
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy
Στα συγκαλά σου, έλα, έχεις γερή κράση.
Τους τα ‘χωνες στη φέξη, τώρα χώσ’ τα και στη χάση·
σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι οι προδομένοι κι οι άσημοι
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy.
Δεν ταυτίστηκα, μόνο στα όμορφα ανοίχτηκα·
βρήκα τ’ απίθανο, το ζω κι έτσι ορκίστηκα
μετά πως κάθε ανάσα που μετρά η φωνή μου,
δε θα προδώσω ούτε την εκδίκησή μου.
Άμα λασκάρει η συνείδησή τους, τρίζει,
πάντα το ψέμα τους παραφουσκώνει και τραυλίζει
σα μεθυσμένος και ευνούχος σωσίας,
παράλυτος πολίτης πράμα της μπουρζουαζίας
που το παίζει και προφήτης κάπου κάπου,
αναιμικιώρης, ξεπεσμένος, μη μου άπτου
που με σπασμένα γαλλικά και κοκκινίσματα
’μολογά του τίποτα αισχρά παντρολογήματα·
μα εγώ επιμένω να γράφω λόγια με ρίμα,
κράτα δυο ψίχουλα μόνο από ένα βλάσφημο ποίημα
και μπρος ξεκίνα για να σ’ ακούσουν ξεκίνα,
έτσι κι αλλιώς για όλους μας έπεσε σύρμα.
Μα όσο κοντεύουν (να φτάσουν), άλλο τόσο μακραίνουν
με τυφλοσούρτη ούτε τα μισά δε μας κλέβουν
κι ό,τι είναι τώρα θα το πούμε χύμα, αρμάδα μάχιμη,
να επιβιώσουμε, λέμε, κι εμείς οι βλάσφημοι.
|  |
Lyrics: B.D Foxmoor
Music: Active Member
First version: Active Member
Above all, the silence can't be stood.
No matter how much truth you're eating it can't be digested,
it always arrives earlier to its right destination
and fear wraps it like paper on the back pocket.
I'm alking to you that vommit so-called humanity,
your dumbness or the shitty blah blah
and I refer again to those who listen (if they listen)
to uplift their gaze and see (light)
in the half-darkness that leaves a rift of rage·
you should fight dammit – if I haven't been clear –
to fight and speak, since you'll feel ok with it,
to sing even if there ain't an ear to stand you,
to laugh, – the laughter's really bitter alright –
to dream to always be minded,
to spit, to throw up, (to treat) what can't be ingested,
keep the simple, the real and the fixed of meaning·
talk to me so I can listen when I'll enter the path ahead
and if I find the way, I'll stretch out
to treat a deadly stab to the nothingness·
code twelve Blah blasphemy.
You bled from all the of the record facts
and stood by all the afflicted,
now become a fiery tongue and deadly stab
– code twelve Blah Blasphemy
Come in your head, you've got a robust structure.
You beat them hard at sixes, now beat them at sevens as well
the rejected the betrayed and the disgraced await you
– code twelve,blah blasphemy.
I didn't match, I just opened to the pleasant·
I discovered the impossible, I live it and so I swore
to every breath my voice counts,
that I won't betray even my vengeance.
If their conscience hangs loose, it trembles,
their lie always swells and mumbles
like a drunk and eunuch replica,
paralyzed citizen - originating to the petit bourgeois
who's pretending to be a prophet from time to time,
anaemic, decayed, egged on
that with broken french and blushings
confesses heinous empty plights-
but I insist on writing words that rhyme,
keep two seeds only from a blasphemous poem
and start up ahead to be heard begin,
wires were pulled for all of us anyway
But as much as they're closing in (arriving), they remain afar
they ain't stealing even the half from our stuff by parroting
and we'll be blunt about what's on, operational squadron
we the blasphemes decide to survive.
| |
