 |
Στίχοι: Sadahzinia
Μουσική: B.D Foxmoοr
Πρώτη εκτέλεση: Active Member
Όταν γεννιέται ένα τραγούδι κάτι πάντα ν’ αλλάζει,
κάποιο μάγεμα να ρίχνεται ν’ αρπάζει
τ’ άσπρο χαρτί και τη φωνή σου,
τέντωσ’ τα αυτιά, και την καρδιά σου άκου, κι ανοίξου
στ’ απλόχωρο, κράτα απ’ το σύμπαν το στενόχωρο
μόνο το δρόμο, ν’ αγγίζεις χώμα πρόσφορο.
Ψάξε να βρεις τη σκέψη σου κι ύστερα ζήσε,
την κάθε λέξη ακάλεστη κι αν είναι ρίξε
σα σφαίρα μες στη νύχτα·
γράφε κι ας στέγνωσε η πένα απ’ τη νύστα.
Μην περιμένεις τη μούσα σου κι απόψε να ’ρθει
γράψε μονάχος κι εκείνη αν έρθει να βρει
ποίημα αφτιασίδωτο, σιγοτραγουδημένο,
θαύμα μικρό, δικό σου, κομμένο και ραμμένο
όχι να γίνει άλλο ένα τραγούδι αγάπης,
αλλά μουρμούρα, μουγκρητό του ονείρου κι εφιάλτης.
Poema θα πει μεγάλη φυγή,
σκοπός, τέρμα, γνώση, φαντασία, οργή.
Θα πει τραγούδι κι ονείρου ξόδεμα,
θα πει παιχνίδι μες στις λέξεις, το χρυσό κομπόδεμα,
στίχοι με νόημα ή μεθυσμένοι που ξεπηδούν από πληγή ματωμένη.
Δεν είναι απλά μια γνώμη, σκέψου και πάψε να ρωτάς
κάλλιο λιθάρι λένε παρά τα λόγια στην τύχη να πετάς.
Είν’ το αποκούμπι μου, στην περηφάνια σφήνα
κι ένα ψέμα περίσσιο με την αλήθεια σουρντίνα,
είν’ το παράξενο, αν θυμάσαι, αηδόνι
που μου σφυρίζει τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει.
Γι’ αυτό όταν πια ό,τι γράφεις σ’ αφήνει,
ακούς μια πόρτα ν’ ανοίγει να κλείνει
κάποιος μπήκε ή έφυγε κι άκρη για να βρεις,
διάβασε το και θα καταλάβεις.
|  |
Lyrics: Sadahzinia
Music: B.D Foxmoor
First version: Active Member
When a song is born always something changes,
some enchantment cast to grab
the white paper and your voice,
open your ears, and listen to your heart, and open up
at the open space, from the confined universe keep
only the road, to touch a solid ground.
Search to find your thought and then live,
the every word uninvited and if possible shoot
like a bullet through the night·
keep writing even if the pen ran dry from drowsiness.
Don't wait for your muse to come again tonight
write alone and if she comes she'll find
a poem undone, quietly sung,
a little miracle, your mirale, cut and sewed
not to be another love song,
but a mumbling, moan of the dream and nightmare.
Poema means a great escape,
aim, terminal, knowledge, fantasy, rage.
It means song and waste of dream,
means play with words, the golden saving,
lyrics with meaning or drunk that jump out of a bleeding
wound.
It ain't just an opinion, think and stop asking
- they say it's better to throw a stone at luck instead of words.
It's my prop, a wedge in pride
and a trivial lie with truth as sourdine,
it's the bizarre, if your recall, nightingale
that's whistling the words to me and the verse ends.
That's why anything you write any more leaves you
you listen to a door that's opening and closing
someone entered or left and to find the answer,
read it and you'll understand.
| |
