 |
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
|  |
Lyrics: Andreas Thomopoulos
Music: Andreas Thomopoulos
First version: Pavlos Sidiropoulos
I'm writing again because of need
the time is 5 am
the only thing that's left
standing in the world is you
What should I do with their honours
the theatrical words
inside the screen of my mind
paper-made dead idols
Love me, as much as you can, love me
When looking inside the mirror
I can see a familiar face
and maybe its ugliness will go away
once I'm washed ans shaved
Stinks the breath from the cigarettes
weighs the mind from the many
on the wall some Mona Lisa
brings you even closer
Love me, as much as you can, love me
Even if this letter is finishing
my need doesn't stop
just like the bird onto the wire
just like the bum that wanders
I want you to come and turn me on
the fairytale to tell me
like mother earth to hug me
like a white light to come once more
| |
