 |
Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες:
Χαρούλα Αλεξίου
Γιώργος Νταλάρας
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
|  |
Lyrics: Nikos Papazoylou
Music: Nikos Papazoylou
First version: Nikos Papazoylou
Other versions:
Haroula Alexiou
Yioryos Dalaras
Eleftheria Arvanitaki
Why does the song have to be sad,
suddenly, as if cut from my heart?
And [why], at this moment, when my joy is flooding,
[must it] rise to my lips and choke me?
"Beware the ending...", you'll say to me.
I love you, but I have no speech to says so to you,
and that is unbearable pain.
I am melting in pain because I too do feel
that the road we are taking cannot be gone.
«Courage, it'll pass...», you'll say to me.
How can I forget? Her unbound hair...
The sand falling like a cascade
as she was bending over me... The thousands of kisses,
diamonds, that she was giving me with open hands...
I shall go, and if it's bad for me, so be it.
From what ecstasy, what magical dance,
can such a creature have been born?
From what far-away star is the light
that went and hid inside her two eyes?
And me, the lucky one, who has seen it...
Inside her gaze there is this heaven,
lightning and clouding and widening,
but when night falls it floods with light,
an August moon rises
and lights the prison from inside.
How can I forget? Her unbound hair...
The sand falling like a cascade
as she was bending over me... The thousands of kisses,
diamonds, that she was giving me with open hands...
I shall go, and if it's bad for me, so be it.
| |
