 |
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες:
Μελίνα Κανά
Μου λες πως είμαι, μάτια μου
πόλη μενεξεδένια,
στις γειτονιές μου πως μεθάς
την πιο κρυφή σου έννοια.
Μου λες πως είμαι τ’ όνειρο,
τ’ ονειροδρόμιό σου,
τη μια ταξίδι στη χαρά
την άλλη στο χαμό σου.
Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι
τη νύχτα του Σαββάτου
να κάνεις στην αγκάλη μου
το γύρο του θανάτου.
Συχνά μου λες τ’ αστεία σου
για να γελώ λιγάκι,
στα Λούνα Παρκ του γέλιου μου
να παίζεις σαν παιδάκι.
Μες στα γρανάζια πιάνεσαι,
θύμα στην αγκαλιά μου.
Κάνεις πως φεύγεις μα γυρνάς
και λιώνεις πιο βαθιά μου.
|  |
Paroles: Manolis Rasoulis
Musique: Manos Loizos
Première Performance: Haroula Alexiou
Autres interprétations:
Melina Kana
Tu me dis, ma lumière, que je suis
une ville violette,
que dans mes quartiers tu t'enivres
de tes pensées les plus secrètes.
Tu me dis que je suis ton rêve,
la piste de tes rêves,
tantôt voyage pour la joie,
et tantôt pour ta perte.
Et moi comme une ville je te laisse
la nuit du samedi
faire au creux de mes bras
le tour de la mort.
Souvent tu plaisantes avec moi
pour que je rie un peu,
pour sur le grand manège de mon rire
jouer comme un enfant.
Tu es pris dans les rouages,
victime entre mes bras.
Tu vas partir mais te retournes
et te fonds plus profond en moi.
| |
