 |
Στίχοι: Νικόλας Κολοκοτρώνης
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας
Υπομονή, ο ήλιος άργησε να ‘ρθει
υπομονή, ίσως μια μέρα ξαναρθεί.
Μέσα στα δάκρυα μεγάλωσες
σε σκοτεινά δωμάτια χάθηκες
από το κρύο δε κοκάλωσες
μ’ άλλους σε σώματα αρπάχτηκες.
Χρόνια και χρόνια σ’ αγκαλιές
που ανοιγοκλείνουν σαν θηλιές,
μέσα στα πόδια σου η ζωή
παίζει παιχνίδι κι εσύ κλαις.
Όλα τ’ αγόρια σε ποθούν
πέντε λεπτά σε αγαπούν,
μα κάθε αγάπη θέλει ρέστα
και στο σκοτάδι άντε βρες τα.
Υπομονή, ο ήλιος άργησε να ‘ρθει
υπομονή, ίσως μια μέρα ξαναρθεί.
Ένα κορμί που αργοπεθαίνει
και μια ψυχή που επιμένει,
μια φυλακή τέσσερις τοίχοι
και να ‘ξερες τι θα σου τύχει.
Για σας παιδιά η Αμαλία
διπλώματα όχι δεν έχει
μα καμιά δεκαριά σχολεία
βγάζει γυμνή κι ακόμα αντέχει.
Υπομονή, ο ήλιος άργησε να ‘ρθει
υπομονή, ίσως μια μέρα ξαναρθεί.
|  |
Lyrics: Nikolas Kolokotronis
Music: Filippos Pliatsikas
First version: Filippos Pliatsikas
Patience, sun was late to come
patience, maybe one day will come again.
You grew up in tears
you got lost in dark rooms
you didn’t freeze from the cold
you hung on other bodies.
For years and years in embraces
which open and close like loops,
in your legs, life
is playing games and you’re crying.
All the boys desire you
they love you for five minutes,
but every love needs change
and go find them in the darkness.
Patience, sun was late to come
patience, maybe one day will come again.
A body which is dieing slowly
and a soul which insists,
a prison, four walls
and only if you knew what would happen to you.
Guys, for you Amalia
doesn’t have any degrees
but about ten schools
she’s dealing with and keeps standing.
Patience, sun was late to come
patience, maybe one day will come again.
| |
