 |
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου
Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη
γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά κι ψαλμουδές
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.
Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντιά μου καιρός.
Άκου, πως παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδων χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
όλ’ η ανθρωπότητα πονεί.
Ω! πως τον παίρνουν οι αγέρες
και πως φωνάζυμε μετά
άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι
ποτάμια γαίματα πηχτά!
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.
Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμη με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψευτιά.
Κ’ ένα στηλώνει κι ανασταίνει
το `να βασίλειο της Δουλειάς
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αυτό είναι ολόκληρο το ποίημα. Από το έργω "Το Φως που καίει".
Στο τραγούδι τραγουδήθηκαν οι στροφές 1, 4, 8, 10, 12.
Ως τραγούδι παρουσιάστηκε στις συναυλίες που έδωσαν Λοϊζος, Λεοντής και Μικρούτσικος το καλοκαίρι του `81, τραγουδισμένο από τον ίδιο το Λεοντή και χορωδία. Υπάρχει στο δίσκο "ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ‘81" όπου υπάρχουν τα τραγούδια των Λεοντή και Μικρούτσικου από εκείνες τις συναυλίες.
|  |
Lyrics: Kostas Varnalis
Music: Hristos Leodis
First version: Afroditi Manou
I was not born out of chance
Not the creation of those who are young
I'm but the child of your needs
and the mature state of your rage.
I'm not descending from the heavens
for no one sent me out of nowhere.
I am the father, nay, the comfort
for you, slaves, who feel my pain
Heavenly forces, angels
lilies, birds and psalms -
it all means nothing! For my ally
are your own enraged hearts
I am a vessel's wooden mermaid
nailed on the bow of a seaworthy ship.
Meant to rise up to the toughest tides
the fiercest weather that opposes you.
Listen how the winds swept away
words told for hundreds of years!
In the words I want tell you
you'll find all of humanity's grief.
Oh! how the winds swept it away
but still years after it's still said
About black abysses, darkened moats.
About rivers running red with blood.
Inside my mind and in my heart
centuries of disgrace have broken out
and they are arming my hands
with lighting bolts fiery proud.
There's more than one, there are thousands!
And not just the ones still alive -
our proud dead follow in my footsteps
in a dark never-ending line.
But even thousands still unborn
people still not of this world.
They bless me, raise their swords
and rest their faith unto me.
But I'm not here to give no comfort
I'm showing everyone the sword
and as I force it to the ground
it turns to mind it turns to gold.
Here it comes and crushes down,
like the strongest north or south wind
all the murderous forces
founded on lying and deceit.
And only one thing can come from it
the one and only kingdom of Workers
(Peace! Peace!) this is the kingdom
of solidarity for the whole world.
NOTE:
This is the whole poem (as translated by me). From Varnalis' poetic collection “Burning Light”.
For the song only paragraphs 1, 4, 8, 10, 12.
It's sung form was first used in concerts of Loisos, Leodis and Mikroutsikos during the sumer of '81, sung by Leodis and a choir. It can be found in the album "ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ‘81" (Concerts of '81)
where the are songs by both Leodis and Mikroutsikos from these concerts.
| |
