 |
Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη
Άλλες ερμηνείες:
Αντώνης Καλογιάννης
Ηλιάννα Σκουλή & Νότης Μαυρουδής
Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Έλλη Πασπαλά
Παντελής Θαλασσινός & Αναστασία Μουτσάτσου
Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ
Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ
|  |
Text: Tasos Samartzis
Musik: Notis Mavroudis
Uraufführung: Eleni Vitali
Weitere Aufführungen:
Adonis Kaloyiannis
Ilianna Skouli & Notis Mavroudis
Alkistis Protopsalti
Elli Paspala
Padelis Thalassinos & Anastasia Moutsatsou
In dem billigen Hotel, in dem viel benutzten Bettzeug,
in den Spiegeln ohne Erinnerung werden wir also aufbrechen,
die Träume gleiten in den Schlaf wie die Züge in den Bahnhof,
und in deinem Atem suche ich ein altes Szenario.
Vielleicht sind die Monde schuld, dass ich so einsam bin,
ich fühle, wie alt ich an den Abenden bin, und bin es dem Leben schuldig,
vielleicht sind die Monde schuld, dass viele mich als verrückt ansehen,
dass ich immer im Dunkeln suche, vielleicht passiert etwas,
vielleicht sind die Monde schuld, vielleicht bist wiederum du schuld.
Ein Lichtstrahl kommt durch die Jalousie und läßt verblassen, was gestern geschah,
wie sind, sage ich, die Geschichten und Wege der Menschen ineinander verwoben,
in dem billigen Hotel, in dem viel benutzten Bettzeug,
in den Spiegeln ohne Erinnerung werden wir also enden.
Vielleicht sind die Monde schuld, dass ich so einsam bin,
ich fühle, wie alt ich an den Abenden bin, und bin es dem Leben schuldig,
vielleicht sind die Monde schuld, dass viele mich als verrückt ansehen,
dass ich immer im Dunkeln suche, vielleicht passiert etwas,
vielleicht sind die Monde schuld, vielleicht bist wiederum du schuld.
| |
