 |
Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Είχα μια αγάπη μια φορά που’ μοιαζε λίγο
στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά
εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά
για να τη δει απ’ τη γωνιά
πώς να ξεφύγω.
Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται
μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή
αίμα στ’ αχείλι και στο βλέμμα αστραπή
πες μου ποιο στόμα να τα πει
και πώς ξεχνιούνται.
Τ’ όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το `να να `μαι εγώ, τ’ άλλο να `σαι εσύ.
Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ’ αρχίσει
και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί
που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή
σε μια ταβέρνα ερημική
κι έχουν μεθύσει.
Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός
δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός
πόλεμος είναι και χορός
και παραζάλη.
Τ’ όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το `να να `μαι εγώ, τ’ άλλο να `σαι εσύ.
|  |
Tекст: Dimitris Apostolakis
Mузика: Dimitris Apostolakis
Прва представа: Manolis Lidakis
Imao sam jednom jednu ljubav što je pomalo ličila
u tužnim momentima, na siromašni kraj
tamo gde misao na vrhovima prstiju hoda kao ubica
da bi je videla sa ćoška
kako da je izbegnem?
Liče naši putevi na mačeve koji se susreću
u noći i narušavaju tišinu
krv na usnama i munja u pogledu
kaži koja će usta to da izgovore
i kako se zaboravlja
San, malena, kad pre vremena nestanem
pretvori u amajliju, pa je nosi
izvezi dve ptice zlatnim koncem
jedna da budem ja, a druga ti
Prođite ljudi, i predstava počinje
i ispričaćemo se kao prijatelji najrođeniji
što su se zadesili jedne tužne nedelje
u jednoj praznoj taverni
i napili se..
Večeras ću opet obući belu košulju
kao bik na nju da se sruči vreme
poželi mi, majko, da izađem iz svega jak
rat je i ples
i vrtoglavica
San, malena, kad pre vremena nestanem
pretvori u amajliju, pa je nosi
izvezi dve ptice zlatnim koncem
jedna da budem ja, a druga ti
| |
