 |
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Άλλες ερμηνείες:
Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας
Γιάννης Κότσιρας & Γιάννης Κούτρας
Νένα Βενετσάνου
Κώστας Βενετσάνος
Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Αμόι
και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Τενερίφα,
τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,
και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.
Το βυσσινί του Τισιανού και του περμαγγανάτου,
και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα
με τα λερά σεντόνια τους τα πολυκαιρισμένα,
για το κορμί σου που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.
Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι
τον τρόμου που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.
Τον πυρετό στους Τροπικούς, του Ρίο τη μαλαφράντζα
την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Μανάο
Τη μαχαιριά που μου `δωσε ο Μαγιάρος στην Κωστάντζα
και "Σε πονάει με τη νοτιά;" Όχι από αλλού πονάω.
Του τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη
Τις ξεβαμένες στάμπες μου πούχα για περηφάνεια
για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.
Τι να σου τάξω ατίθασο παιδί να σε κρατήσω
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ’ Αμερική κι Ασία
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω;
Κατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.
Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι,
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,
απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι
και ταξιδέψαν τα νησιά στον πόντο, τα Κανάρια.
Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερά τιμόνι.
Μια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει
κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.
|  |
Lyrics: Nikos Kavvadias
Musica: Thanos Mikroutsikos
Prima esecuzione: Yiannis Koutras
Altri spettacoli:
Panos Katsimihas & Haris Katsimihas
Yiannis Kotsiras & Yiannis Koutras
Nena Venetsanou
Kostas Venetsanos
Ho scordato quella piccola ragazza di Amoy
e la mulatta che puzzava di vino a Tenerife,
il sesso che fa i suoi conti tra le assi di un casotto,
e la vecchia che fissava in centimetri la tariffa.
Il rosso di Tiziano e del permanganato,
e i letti sconquassati, li ho dimenticati
e quelle lenzuola luride e decrepite,
per il tuo corpo che scacciava la paura della morte.
Quello che amavo l'ho rinnegato per il tuo labbro amaro,
il terrore che provai saltellando sopra l'albero
la bussola, la comandata e la rotta sulla carta
e una minuscola introvabile conchiglia marina.
La febbre ai Tropici, la malaria a Rio
l'incendio che a Managua appiccammo una notte.
La coltellata che mi tirò il Magiaro a Costanza
e il "ti fa male se soffia da Sud ?". No, d' altro io soffro.
La pena del pescatore a strascico, la solitudine del marinaio
seduto in prua della nave che si è infranta.
Le mie stampe scolorite che tenevo per gloriarmi
con te, goletta, quando salpasti con la bella attrezzatura.
Che cosa ti organizzo, ragazza testarda, per trattenerti ?
Mio conforto è il mio sacco in Asia e nell'America,
un filo di metallo troncato in due, come lo riattacco ?
Sciagura a me, il mare detesta il tradimento.
Poligiros discese alla marina e si fece porto.
Porto buio pesto, angusto, privo di lanterne
la notte in cui Ebrei e Musulmani si abbracciarono
e le isole Canarie viaggiarono per i mari.
Vecchio, a te si confanno solamente i ferri ai piedi,
due metri di velatura, e un timone alla sinistra.
Una medusa azzurra ti incontrò e non te la scrolli
e un fondale dove pascolano le razze e i polpi.
| |
