 |
Στίχοι: Γιώργος Ζερβάκης
Μουσική: Γιώργος Ζερβάκης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ζερβάκης
Είμαι στο χείλος του γκρεμού
κι εδώ είναι η απορία
αξίζει για χατήρι τζης
να γίνω εγώ θυσία;
Είμαι στο χείλος του γκρεμού
και αυτή που με έχει φέρει
ειρωνικά για να σωθώ
απλώνει μου το χέρι.
Στον εγκρεμό εσύρθηκα
κι η αφορμή εσύ είσαι
και με θωρείς πως χάνομαι
κι όμως αδιάφορη είσαι.
Στον πόλεμο που εκύρηξες
τα χέρια μου σηκώνω
γιατί χτυπώ απάνω σου
μα εγώ γροικώ τον πόνο.
Στον πόλεμο που εκύρηξες
τα όπλα παραδίδω
σε αγώνα άνισο εγώ ποτέ,
συμμετοχή δε δίνω.
Στον πόλεμο που εκύρηξες
υποχωρώ μικρή μου
γιατί είναι σαν να πολεμώ
την ίδια τη ζωή μου.
Κι αν μας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και δάση
έχω καρδιά που δεν μπορεί
ευκολα να ξεχάσει.
Κι αν μας χωρίζουν θάλασσες
ωκεανοί και ηπείροι
έναν μεγάλο έρωτα
η απόσταση δε φθείρει.
Αν μάθεις πως επόθανα
δε θέλω να με κλάψεις
ούτε στο σπίτι μου να `ρθείς
κερί και να μ’ ανάψεις.
Μη μ’ αρνηθείς γιατί μπορεί
και ποθαμένος να `μαι
οι τύψεις μια παλιάς φιλιάς
απου `χω θα με φάνε.
Μ’ αρνήθηκες μα μη σε δουν
στον τάφο το δικό μου
δεν γίνεται και ο φονιάς
να κλαίει το χαμό μου.
Όταν σκοτώνει ο φονιάς
κρύβεται μην τον βρούνε
γι αυτό και συ στον τάφο μου
φρόντισε μη σε δούνε.
Θα `μαι στο φέρετρο νεκρός
και δίπλα μου θα κλαίει
και μέσα στα αναφιλητά
συγγνώμη θα μου λεει.
Δε σ’ απαρνούμε φως να δεις
τη μάνα μου να κλαίει,
τούφες να βγάνει τα μαλλιά
φόνισσα να σε λέει.
|  |
Lyrics: Yioryos Zervakis
Musiikki: Yioryos Zervakis
Kantaesitys: Yioryos Zervakis
Olen rotkon partaalla
ja tästäpä on kysymys
kannattaako hänen vuoksensa
minun ruveta uhriksi?
Olen rotkon partaalla
ja hän joka mut on tuonut
ironisesti pelastuakseni
ojentaa mulle käden.
Rotkon luo mut tuotiin
ja syy olet sinä
ja mun näet tuhoutuvan
ja kuitenkin olet välinpitämätön
Sodassa jonka sytytit
käteni nostan
koska hyökkään kimppuusi
mutta minä kärsin tuskan.
Sodassa jonka sytytit
aseeni mä luovutan
taistelussaa epätasaisessa en koskaan
vastustamaan rupea.
Sodassa jonka sytytit
peräännyn rakkaani
koska on kuin sotisin
omaa elämääni vastaan.
Ja vaikka meitä erottavat meret
valtameret ja metsät
on mulla sydän joka ei voi
helpolla unohtaa.
Ja vaikka meitä erottavat meret
valtameret ja mantereet
suurta rakkautta
välimatka ei haittaa.
Vaikka tietäisit mun kuolevan
en tahdo sun mua itkevän
enkä tulevan kotiini
kynttilää mulle sytyttämään.
Älä multa kieltäydy koska
vaikka olen kuollut
tunteet vanhan suudelman
jotka mulla on mua kiusaavat.
Multa kieltydyit mutta älä näyttäydy
minun haudallani
ei käy että murhaaja
itkee menehtymistäni.
Kun tappaa murhaaja
kätkeytyy ettei löydettäisi
siksi sinäkin haudallani
katso ettei sua nähdä.
Oon arkussa kuolleena
ja virrelläni itkee
ja huokausten välissä
anteeksi multa pyytelee.
En kiellä sua rakas näkemästä
äitini itkevän,
suortuvina hiuksensa
murhaajaksi sua sanoo.
| |
