 |
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Έσχισα, φίλε μου, πολλά χαρτιά για να σου γράψω.
Εδώ η Μαρσίλια μ’έκανε πολύ να ζαλιστώ,
κι όμως δεν πέρασε στιγμή, πιστέφτε, αγαπητέ μου,
χωρίς και μες στη ζάλη μου να σας συλλογιστώ.
Σας σκεφτόμουν στο Μπουλβάρ ντε Νταμ σαν περπατούσα
ανάμεσα σε δυο τροτέζ που έκαναν σαν τρελές,
ενώ μιλώντας δυνατά τριγύρω μου περνούσαν
άνθρωποι απ’ όλες, θα ‘λεγες, του κόσμου τις φυλές.
Κι έπειτα πάλι στη μεστή από κόσμο Κανναμπιέρα,
στο Πόρτο Βέκκιο, στην τεφρήν οδό Σαιντ Ονορέ,
κι ακόμα, συγχωρήστε με, σας ένιωθα μαζί μου
στα θορυβώδη και γιομάτα κόσμο καμπαρέ.
Βορινοί ναύτες μπλέκονται με θερμαστές του Νότου,
στα γόνατά τους κάθονται κορίτσια της δουλειάς,
παίζει το πιάνο μοναχό και μια μικρή σφυρίζει
έναν παράταιρο σκοπό μιας μελωδίας παλιάς.
Κι ύστερα απ’ το Ταρτάν εβγήκα μεθυσμένος
και νόμιζα το σώμα μου ανάξιο και μικρό,
πολύ κοντά σας ένιωθα να μου χαμογελάτε
μ’ εκείνο το παράξενο το γέλιο, το πικρό.
Και μόνον όταν στην Κορνίς, σε κάποιο γκρίζο σπίτι,
γύρω από εβραίους που ‘χανε με γυναικεία ντυθεί,
σας έχασα για μια στιγμή απ’ τα μάτια μου, μου εφάνη
ο φύλακας μου άγγελος πως είχε πια χαθεί.
Αύριο φεύγω και μαζί μου φέρνω στην Αθήνα
αναμνήσεις παράξενες, πολλές, με το σωρό
και κάποιο δώρο θλιβερό, προϊόν της Μασσαλίας,
που μια Πωλίν μου χάρισε προχθές στα Numeros...
|  |
Lyrics: Nikos Kavvadias
Musica: Mi diathesimo
Prima esecuzione:
Per scriverti ho strappato assai fogli, amico mio.
Marsiglia qui mi ha dato tante vertigini,
ma neppure un istante, credetelo, è passato
senza che pur stordito a voi mio caro abbia pensato.
A voi pensavo nel Boulevard des Dames a spasso,
in mezzo a due "trotteuses" che facevano le pazze,
mentre intorno a me passavano parlando forte
uomini di tutte le stirpi del mondo, potrei dire.
E poi anche nella Cannabière affollatissima,
al Porto Vecchio, nella St Honoré color di cenere,
e ancora vi ho sentito accanto, chiedo perdono,
nei rumorosi cabaret pieni di gente.
Marinai del Nord si mischiano a fochisti meridionali,
sulle loro ginocchia siedono ragazze del mestiere,
suona il piano solista e una piccoletta fischia
il motivo stonato di una vecchia melodia.
E poi sono uscito ubriaco dal Tartàn
e pensavo al mio corpo minuto e indegno,
vi sentivo tanto vicino che mi deridevate
con quello strano sorriso vostro, quello amaro.
E fu solo sulla Corniche, in una certa casa grigia,
con degli Ebrei intorno a me, da donne travestiti,
che di vista vi ho perso un solo istante: mi era apparso
il mio angelo custode, che davo ormai per perso.
Parto domani e porto con me ad Atene
tanti strani ricordi insieme ai miei fagotti
e un certo triste regalo, un prodotto marsigliese,
che l'altrieri una Pauline dei Numéros mi ha fatto...
| |
