 |
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Το βράδυ ετούτο κάρφωσε μ’ επιμονή το νου μου
κάποια γυναίκα που άλλοτες εγνώρισα, κοινή,
που ωστόσο αυτή ξεχώριζεν από τις αδελφές της,
γιατί ήταν πάντοτε σοβαρή, θλιμμένη και στυγνή.
Θυμάμαι που την πείραζαν συχνά τ’ άλλα κορίτσια,
γελώντας την για το ύφος της το σοβαρό,
και μεταξύ τους έλεγαν, αισχρό κάνοντας σχήμα,
πως θα συνήθιζε και αυτή με τον καιρό.
Κι αυτή, ψυχρή και σιωπηλή, καθόταν στη γωνιά της,
ενώ μια γάτα χάιδευε με αυτάκια μυτερά
κι ένα σκυλί που δίπλα της στεκόταν λυπημένο –
ένα σκυλί όπου ποτέ δεν κούναε την ουρά.
Κι έμοιαζ’ η γάτα, που αυστηρή την κοίταζε στα μάτια,
η πλήξη ως να ‘ταν, που με μάτια κοίταε ζοφερά,
και το σκυλί που εδάγκωνε το κάτασπρό της χέρι,
η τύψη ως να ‘ταν έμοιαζε, που δάγκωνε σκληρά.
Πολλές φορές περίεργες την εκύκλωναν σκέψεις
και προσπαθούσε – μου ‘λεγε συχνά να θυμηθεί,
το νου της βασανίζοντας τις ώρες της ανίας,
όσους μαζί της είχανε μια νύχτα κοιμηθεί.
Ώρες πολλές εκοίταζε τα σκοτεινά της μάτια
κι ενόμιζα πως έβλεπα βαθιά μέσα σε αυτά
τρικυμισμένες θάλασσες, νησιά του αρχιπελάγους
και καραβάκια που έφευγαν με τα πανιά ανοιχτά.
Απόψε αναθυμήθηκα κάποια κοινή γυναίκα
κι ένα τραγούδι εσκάρωσα σε στύλ μπωντλαιρικό,
που ως το διαβάζεις, σιωπηλέ, παράξενε αναγνώστη,
γελάς γι’ αυτόν που το ‘γραψε, με γέλιο ειρωνικό.
|  |
Lyrics: Nikos Kavvadias
Musica: Mi diathesimo
Prima esecuzione:
Questa sera mi si è inchiodata in mente e non va più via
una donna, una donna di tutti, che un tempo ho conosciuto,
che dalle sue consorelle si distingueva tuttavia
perché era sempre seria, scostante e rattristata.
Ricordo che le altre ragazze spesso la provocavano,
deridendola per quell'aria sua tanto seriosa
e le dicevano intanto, tracciando un quadro vergognoso
che si sarebbe abituata anche lei, complice il tempo.
E lei, fredda e taciturna sedeva nel suo cantuccio,
e accarezzava intanto una gatta dalle orecchie aguzze
e un cane che tutto mogio le stava accanto -
un cane che non fu visto mai scodinzolare.
E pareva che la gatta, negli occhi fissandola severa,
impersonasse la noia, con quel suo sguardo spento
ed anche il cane, che le mordeva la mano bianca,
pareva fosse il rimorso, quando forte azzanna.
Pensieri curiosi la assediavano sovente
e assai volte - mi diceva - tentava di ricordare
nelle ore di spleen, tormentandosi la mente,
quanti una notte con lei avessero dormito.
Ore ed ore guardavo i suoi occhi scuri
e pensavo di vedere in fondo a quelli
mari infuriati, isole dell'arcipelago,
e piccoli legni in viaggio a vele tese.
Una pubblica donna stasera ho rievocato
e una canzone ho abbozzato nello stile di Baudelaire
che quando la leggessi in silenzio, mio lettore strano,
con riso d'ironia derideresti chi lo scrisse.
| |
