 |
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Να ζεις στην ίδια πολιτεία παντοτινά
και να `χεις των αναχωρήσεων τη μανία,
μα φεύγοντας απ’ το γραφείο τα βραδινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία.
Αλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό,
μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα,
είναι το ίδιο πια να μένεις στην Ελλάδα
με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po.
Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν,
μες στα ποστάλια πλήττεις βλέποντας τουρίστες,
το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν
είν’ ένα πράγμα που σκοτώνει τους αρτίστες.
Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,
θαυμάσαμε πολλές φορές το Βόρειο Σέλας
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλλας.
Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί,
αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες,
που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες,
καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty.
Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή,
κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι,
έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη
και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί.
Η αυτοκτονία, προνόμιο πια στα θηλυκά
κάποτε κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη.
Πεθαίνεις πιο σιγά με τα ναρκωτικά,
μα τελευταία κι αυτά τάχουν νοθέψει.
|  |
Lyrics: Nikos Kavvadias
Musica: Mi diathesimo
Prima esecuzione:
Vivere eternamente nella stessa città
e avere la furia delle partenze,
ma rifuggendo dalle serate in ufficio
fare del voyerismo nei caffé.
Allora come fine segreto avevamo le navi
ma il mondo è diventato un opuscolo vuoto
non c'è differenza tra il rimanere in Grecia
e il viaggiare alla volta di Fernando Po.
Sui cargo si viaggia scomodi e lenti,
sui postali ti secchi a guardare i turisti,
e caricare a Rangoon per mesi riso in sacchi
è una cosa che toglie la vita degli artisti.
I poli li conosciamo ora assai meglio,
quante volte ammirammo l'Aurora Boreale
e da anni ormai i ghiacci sono ricoperti
di scatolette vuote di sardine spagnole.
A Tahiti visse per mesi anche Loti,
se vai un poco più in giù, alle Marchesi,
dove un tempo mangiavano radici e banane,
ora vendono i prodotti di bellezza di Coty.
Le giapponesi, le ragazzine cilene,
e le more del Marocco che vendono miele,
hanno le gambe come tutte le altre donne
e nello stesso modo ti concedono l'amore.
Il suicidio è privilegio di femmine oramai
- anche noi lo facemmo questo pensiero.
Più lentamente muori se prendi droga,
ma in questi tempi pure quella è spuria.
| |
