 |
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μαρία Βουμβάκη
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Βουμβάκη
Όταν κατέβουμε τη σκάλα, τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ`ένα χαμόγελο στ`ανύπαρκτά τους χείλη;
Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.
Άλλα εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.
Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα`ναι της άμμου.
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.
|  |
Lyrics: Kostas Karyotakis
Music: Maria Voumvaki
First version: Maria Voumvaki
When we go down the stairs, what are we going to say
to our shadows that will welcome us
strict acquaintances, vague friends,
with a smile to their non-existent lips?
At least we are alone over here,
our day goes by, another dawn
and inside our eyes we still reserve
something that gives things colour.
But down there what are we going to say, where do we go?
Necessarily we will look one another,
with hands cut up to the elbows,
unmoving like faces in pictures
If somebody comes our grave to knock,
he would imagine how we lived.
if he takes a rose or leave it down,
the rose would belong to the sand.
and if we ever stand up to our nails
we will see the villas of posilipo
Lord, Lord and the tarren of Paradise
where they play cricket your fans.
| |
