 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Και μοιάζει η ημέρα σαν να `χει ενωθεί με τη νύχτα
και μοιάζει ο θάνατος σαν να `ναι η ζωή για μένα
και της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνη
σαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενη
και μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησες
διπλά να `χει ταράξει στο πρόσωπό μου
και με `χει αλλάξει
Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσα
πικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνι
και βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιο
οσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνει
και μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζει
και γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζω
και με τρομάζει
Παραλύω,
νιώθω τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου να χάνεται
σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος
και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο
Παραλύω,
τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει
διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο
και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω
παραλύω
Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιο
να υψώνεται στο τέρμα του δρόμου
κι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείου
σαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριο
κι ο δρομος που κάποτε με έβγαζε
στου σπιτιού σου απ’ έξω την πόρτα
τώρα πια δεν υπάρχει
|  |
Lyrics: Nikos Karvelas
Music: Nikos Karvelas
First version: Anna Vissi
And day seems like it's fused with night
and death seems like life to me
and the beating of my heart shows on the screen
as a consecutive straight line
and time feels like it was stopped unintentionally by you
having anchored on my face
and having changed me
And I feel the pain in my chest
as bitter as the coffee residue in the pot
and I see the light in the room of my mind
fainting day by day
and in the mirror my face is changing
and it's turning to another face, I cannot recognise
and it scares me
I'm paralysed,
I feel the world collapsing below my feet
as if it's my first time at school, August
and in my heart thermometer showing minus 2
I'm paralysed,
brakes screech, the horn is screaming
the bus is passing by me like a razorblade
and in my thought that I'll still have to live apart from you
i'm paralysed
And I'm seeing my life like a massive wall
mounting at the end of the road
and the voices of children at the school yard
in my ears sound like a mournful anthem
and the road once leading to
your doorstep
doesn't exist anymore
| |
