 |
Στίχοι: Κώστας Ρουβέλας
Μουσική: Σπύρος Παπαβασιλείου
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Αν μιλούσε το ποτήρι κάθε βράδυ που τα πίνω,
θα ’ λεγε πόσο φαρμάκι στη ζωή μου καταπίνω,
για τον πόνο το δικό σου που σαν πυρκαγιά με καίει
και σκοτώνει την ψυχή μου, άδικα, χωρίς να φταίει.
Πώς να βρω τη γιατρειά με καρδιά κουρελιασμένη,
πώς να ζω στην απονιά με μι’ αγάπη γελασμένη,
ψάχνω να `βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη
μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι.
Εφιάλτης στη ζωή μου η σκιά σου μου `χει γίνει
κι η φωτιά που μου `χεις βάλει, απ’ τα στήθια μου δε σβήνει,
αν μιλούσε το ποτήρι κάθε βράδυ που τα πίνω,
θα ’ λεγε πόσο φαρμάκι στη ζωή μου καταπίνω.
Πώς να βρω τη γιατρειά με καρδιά κουρελιασμένη,
πώς να ζω στην απονιά με μι’ αγάπη γελασμένη,
ψάχνω να `βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη
μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι.
|  |
Lyrics: Kostas Rouvelas
Musiikki: Spyros Papavasiliou
Kantaesitys: Stratos Dionysiou
Jos puhuisi lasi joka ilta kun ryyppään,
se kertoisi mitkä myrkyt elämässäni nielen,
tuskastasi joka kuin tulipalo mua polttaa
ja surmaa sieluni, turhaan, se on syytön.
Kuinka löydän parannuksen kera sydämen riekaleisen,
kuinka elän julmuudessa kera rakkauden naurettavan,
etsin unohdusta lasin huimauksesta
mutta vaikka juon ja juovun, vierelläni sut näen jälleen.
Painajaiseksi elämääni varjosi on tullut
ja liekki jonka muhun sytytit, rinnastani ei sammu,
jos puhuisi lasi joka ilta kun ryyppään,
se kertoisi mitkä myrkyt elämässäni nielen.
Kuinka löydän parannuksen kera sydämen riekaleisen,
kuinka elän julmuudessa kera rakkauden naurettavan,
etsin unohdusta lasin huimauksesta
mutta vaikka juon ja juovun, vierelläni sut näen jälleen.
| |
