 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο
να μαζεύουν τα απομεινάρια μιας διαδήλωσης
που δεν ξέρει κανένας αν πέτυχε ή όχι.
Πήγαμε κι οι δυο νοσοκομείο.
Τη μαύρη σου στολή τώρα δε φοράς,
πίσω απ’ την ασπίδα δε με κυνηγάς,
ούτε εγώ σε βρίζω, ούτε πια κρατώ
στο ένα χέρι πέτρα και στ’ άλλο μου πανώ.
Σε βλέπω μέσα στην εντατική, "είσαι καλά;",
κι εσύ δεμένος με επιδέσμους μου χαμογελάς,
με αγαπάς.
Τίποτα δεν άλλαξε αυτή η διαδήλωση.
Τους σκουπιδιάρηδες στο δρόμο που μαζεύουνε
αυτούς μόνο λυπάμαι, αυτούς μόνο λυπάμαι,
αυτούς μόνο λυπάμαι.
Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο
και κάτι σκύλοι πεινασμένοι, πετσί και κόκκαλο,
με μύτες στεγνές να μυρίζουν τα πεζοδρόμια.
Είμαστε κι οι δυο εκτός κινδύνου.
Λίγες γρατζουνιές κάτω απ’ τα πλευρά,
επιπόλαιο τραύμα, ούτε που πονά,
ούτε εγώ πια νιώθω το κάψιμο αυτό
απ’ τα δακρυγόνα στα μάτια, στο λαιμό.
Σου γνέφω με το χέρι από μακριά, "πότε θα βγεις;",
κι εσύ μου κάνεις νόημα, "είσαι καλά;",
μόνο για μένα ανησυχείς.
Τίποτα δεν άλλαξε αυτή η διαδήλωση.
Τους σκουπιδιάρηδες στο δρόμο που μαζεύουνε
αυτούς μόνο λυπάμαι, αυτούς μόνο λυπάμαι,
αυτούς μόνο λυπάμαι.
Και μένουν μόνο οι σκουπιδιάρηδες στο δρόμο.
|  |
Letra: Nikos Karvelas
Música: Nikos Karvelas
Desempenho primeiro: Anna Vissi
E ficam sós os músicos na rua
a recolherem os restos de uma demonstração
que ninguém sabe se obtido ou não
Fomos nós dois para o hospital
em seu negro uniforme agora não usa,
atrás o escudo que não usa
nem eu juro por mais tempo segurar
nem uma mão de pedra sobre a minha
Te vejo por dentro que você está bem
e você amarrado com ataduras me sorri
-com amor-
Nada muda nessa demonstração
nos restos da rua que recolhe
isso só lamento, isso só lamento
isso só lamento....
E ficam sós os músicos na rua
e alguns cachorros com fome e os ossos
com nariz seco a cheirar as calçadas
Somos os dois fora de perigo
poucos arranhões por baixo das costelas
superar o trauma nem que doa
nem eu sinto isso
lacrimejando nos olhos as dores
Te aceno com a mão de longe: nunca você vem
e você me faz pensar que está bem
só para me inquietar
Nada muda nessa demonstração
nos restos da rua que recolhe
isso só lamento, isso só lamento
isso só lamento....
nada muda nessa rua
e ficam só os músicos na rua...
| |
