 |
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Αφροδίτη Μάνου
Άλλες ερμηνείες:
Διονύσης Σαββόπουλος & Νατάσα Φλουρή
Σβήνω αυτό το φως
βάλε για καφέ
ξημερώνει πού `ναι τα κλειδιά μου
τα λεφτά είναι στην ψωμιέρα
κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή
σαν σπουργίτι το τζάμι μας ραγίζει
Ραγίζει η αγάπη μας
κομμάτια κι αποσπάσματα
γυρεύει αίμα και ρίζες
μεροδούλι μεροφάι στιχουργική
κι όταν ριζώνει ουράνιο τόξο είδες
ανοίγει ξάφνου
μες στης κυκλοφορίας την αιχμή
κλείσε το νερό
δεν άκουσα τη λες
αλλαξιές σου αφήνω στο καλοριφέρ
είπα η νύχτα ίσως είναι
πρόληψη κοινή θρυμμάτισμα γυαλιού
σαν αράχνη εφτάχρονη φοβία
Γυρίζω την πλάτη μου
και να `το πάλι εδώ μπροστά
θα ξαναβρούμε τους φίλους μας
θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν
το καλοκαίρι θα πιάσουμε ένα σπίτι
ξαναγυρνώντας
στο απότομα ατέλειωτο ρεφρέν
στις εννιάμισι
θα πάω απ’ το γιατρό
αν αργήσω να ο αριθμός
τα παιδιά κοιμούνται ακόμα
κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή
ξημερώνει με στάχτες στον αέρα
Και φεύγει αόρατο
αλλάζοντας ταχύτητες
ζητώντας δρόμο
στην πολιτεία μας να μπει
σαν μια καινούργια μουσική
κι όταν ριζώνει
ουράνιο τόξο τέλειο
ανοίγει ξάφνου
μες στης κυκλοφορίας την αιχμή
|  |
Letras de Canciones: Dionysis Savvopoulos
Música: Dionysis Savvopoulos
Primera representaci: Dionysis Savvopoulos & Afroditi Manou
Otras presentaciones:
Dionysis Savvopoulos & Natasa Flouri
Apaga esta luz
prepara el café
amanece. ¿Dónde están mis llaves?
el dinero está en la panera
y lo que vivimos en esta noche
raja el vidrio como un gorrión.
Nuestro amor raja
en pedazos y fragmentos
busca sangre y raíces
versear lo justo para vivir
y cuando toma raíces ¿viste?
un arcoiris
se extiende de repente
en la hora punta.
-Cierra el agua
-No oí lo que dijiste
-Te dejo una muda en el radiador
Dije que la noche quizás es
una superstición común
un cristal haciéndose añicos
como una araña
un miedo de siete años.
Doy la espalda
y de nuevo justo enfrente
reencontraremos a nuestros amigos
saldremos por la noche como antes
en verano tomaremos una casa
volviendo
violentamente al estribillo sin terminar.
-A las nueve y media
iré al médico
si me retraso aquí está el número
-Los niños todavía duermen
y todo lo que vivimos en esta noche
amanece con cenizas en el aire.
Y se apaga invisible
cambiando de marcha
buscando la calle
para entrar en nuestra ciudad
como una música nueva
Y cuando ha enraizado
un arcoiris perfecto
se abre de repente
en la hora punta.
| |
