 |
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Είναι κάτι αγάπες μου
που σηκώνω στις πλάτες μου,
είναι χέρια που κράτησα
κράτα με
σαν πουλάκια τ’ άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό κι απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
γυάλινος
σκοτεινός και διάφανος.
Είν’ ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δε διαβαστεί με την αφή
τίποτα δε γίνεται.
Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα,
είναι χρόνια που φύγανε
μίλα μου
πες μου που πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν,
είναι μάτια που φίλησα
μάτια μου
κι από φως ξεχείλισα.
Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα,
ένα σχήμα που μπόρεσα
σώμα μου
κι άλλα που δε χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
πόνα τα
με σκιές και χρώματα.
|  |
Lyrics: Mihalis Ykanas
Music: Ara Dinkjian
First version: Eleftheria Arvanitaki
There is some romance of mine
that I pull on my shoulders,
it is hands I've held
- hold me -
I let the go like little birds.
There is something in man
gentle and violently cruel
and the world is strange
- made of glass -
dark and transparent.
The world is a tough writing
keeps fading
and if it's not read by touch
then it's all in vain.
There are sorrows I've let go
and joy I haven't lived,
there are years gone by
- talk to me -
tell me where did they go.
There are friends that disappeared
and voices that stood by my side,
there are eyes I've kissed
- oh dear lovely eyes -
and light was overflowing inside me.
There are homes I lost
and never let go of them,
some shape I could handle
- my body -
and others I couldn't fit in.
There is something in the wind
secret and illegal
that brings the bodies to madness
- make them hurt -
with shadows and colours.
| |
