 |
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα `θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....
|  |
Lyrics: Yerasimos Efangelatos
Music: Themis Karamouratidis
First version: Natasa Bofiliou
The people of my life
I sat and counted
the present, the absent
a few passers-by.
Those that came to stay
those that left before they became,
the shared ones, the strangers,
the very personal ones.
And I always find them few
or I find them a lot
and it's the loneliness that's urgent
that is what saddens me.
And I always find them few
or I find them a lot
in a count that opens up
my old wound.
The people of my life
I'd like to keep...
The wild animals, the angels
and the more normal ones.
Those that left a mark
those that darkness took,
the someones, the random ones
the very personal ones.
And I always find them few
or I find them a lot
and it's the loneliness that's urgent
that is what saddens me.
And I always find them few
or I find them a lot
in a count that opens up
my old wound.
People alone that left dust
friendships and loves that took the road
stolen, hidden, secretly borrowed
random, courageous, cowards , scared ones
my people and strangers, brilliant and sad
in relationships, in homes always locked.
Happy, irrelevant, passengers
Bohemian artists, kids with ties.
My enemies and friends, young and old ones
that give in moderation, that waste.
Loves that seemed of value
and others that ran out in a handshake
Poor relatives that serve pre-prepared
the logic ones and the ones that live with emotion
the logic ones and the ones that live with emotion
the logic ones and the ones that live with emotion...
The ones that live with emotion....
I'm afraid I'm losing count...
| |
