stixoi.info: Non è tempo ancora, tra questa gente (O. Elytis)

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132762 Τραγούδια, 271267 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

	Non è tempo ancora, tra questa gente (O. Elytis) - 2435 Αναγνώσεις

	Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτό, μ’ ακούς; Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς; το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς; σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς; Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς; σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς; που μ’ αφήνεις, που πας και ποιος, μ’ ακούς; σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς. Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες, θα `ρθει μέρα, μ’ ακούς; να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς; Να γυαλίσει απάνω τους η απονιά, μ’ ακούς; των ανθρώπων και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει, στα νερά ένα ένα, μ’ ακούς; Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς; κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς; όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς; οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς; Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω, περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς, πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς; ή κανείς ή κι οι δυο μαζί. Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς; της αγάπης, μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς; και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς; σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς; δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας, που αγγίξαμε ο ίδιος, μ’ ακούς; και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς. Από τόσο χειμώνα κι από τόσους βοριάδες μ’ ακούς; να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς; μες στη μέση της θάλασσας από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς; Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς; με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς, άκου, άκου. Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς; ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει, ακούς; Είμ εγώ που κλαίω, είμ’ εγώ που φωνάζω, μ’ ακούς; σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς; Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς; κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς; όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς; οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς; Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω, περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς, πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς; ή κανείς ή κι οι δυο μαζί.	Lyrics: Odysseas Elytis Musica: Yiannis Zouyanelis Prima esecuzione: Vasilis Papakonstadinou Non è tempo ancora tra questa gente, mi senti Non sono i mostri domati ancora, mi senti Il mio sangue perduto e il coltello, mi senti Acuminato Come un ariete che corre nei cieli E fa a pezzi i rami delle stelle, mi senti Sono io, mi senti Ti amo, mi senti Ti tengo la mano, ti porto e ti faccio indossare La bianca veste nuziale di Ofelia, mi senti Dove mi lasci, dove vai, e chi, mi senti Ti tiene per la mano sopra i cataclismi Le gigantesche liane e le lave dei vulcani Verrà il giorno, mi senti Che ci seppelliranno e il lungo ordine d'anni che poi verrà Ci ridurrà a fossili lucenti, mi senti Che vi splenda sopra l'insensibilità, mi senti Degli uomini E che ci scagli in migliaia di frammenti Nelle acque a uno a uno, mi senti Conto i miei tristi ciottoli, mi senti E il tempo è una grande chiesa, mi senti Dove talora le icone dei Santi Versano lacrime vere, mi senti Le campane aprono lassù, mi senti Un varco profondo perché io vi passi Gli Angeli aspettano con ceri e salmi funebri Ma in nessun luogo io vado, mi senti O nessuno o tutti e due insieme, mi senti Questo fiore della tempesta, mi senti E dell'amore Una volta per tutte l'abbiamo colto E non è dato che rifiorisca in altro modo, mi senti In altra terra, su altra stella, mi senti Non c'è più quella zolla non c'è più quell'aria Cui ci accostammo noi, mi senti E nessun giardiniere ebbe mai la buona sorte Da tanto inverno e da tante boree, mi senti Di scrollare un fiore, solo noi, mi senti In mezzo al mare Da una sola volontà d'amore Facemmo emergere un'isola tutta intera, mi senti Con grotte promontori e dirupi fioriti senti, senti Chi parla alle acque, chi piange - senti ? Chi cerca l'altro, chi grida - senti ? Sono io che grido e sono io che piango, mi senti Ti amo, ti amo, mi senti Conto i miei tristi ciottoli, mi senti E il tempo è una grande chiesa, mi senti Dove talora le icone dei Santi Versano lacrime vere, mi senti Le campane aprono lassù, mi senti Un varco profondo perché io vi passi Gli Angeli aspettano con ceri e salmi funebri Ma in nessun luogo io vado, mi senti O nessuno o tutti e due insieme, mi senti
	Testo di O. Elytis, da Il monogramma (v.) di cui è la parte IV .
*Gian Piero Testa, Gian Piero Testa* © 28-10-2011 @ 12:04**

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο