 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Άλλες ερμηνείες:
Antique
Σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή.
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ’ ένα θέαμα κοινό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ
Μα σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Κι αναμμένο πετά
σπίρτο η γη στον ουρανό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ
Κι όλο κάτι λέω
κάποια αγάπη κλαίω
κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα
Με τα χρόνια μου
στα σεντόνια μου
σαν φαντάσματα.
Δεν υπάρχουν πολλά
που να τα ελπίζουμε μαζί
κοίτα, κοίτα ψηλά
κι άλλος αιώνας ζει.
|  |
Tекст: Lina Nikolakopoulou
Mузика: Ara Dinkjian
Прва представа: Eleftheria Arvanitaki
Остале представе:
Antique
Kad žena rodi noć
u zemlji je jutro
i sve izlaze ponovo
i postaje život
Koja stara barka
u hodnicima vremena
daje svetlost
parove i dah
Glasno,glasno
sve je postalo glasno i ono nemoguće
Glasno,glasno
u jednom javnom prizoru
Glasno,glasno
i kako idu koraci plesa
raširenih ruku
sve odbacuju
Ali kad žena rodi noć
u zemlji je jutro
i sve izlazi ponovo
i postaje život
Koja stara barka
u hodnicima vremena
daje svetlost
parove i dah
Glasno,glasno
u jednom javnom prizoru
i upaljena leti
šibica zemlja u nebo
Glasno,glasno
i kako idu koraci plesa
raširenih ruku
sve odbacuju
I sve nešto pričam
plačem za nekom ljubavi
i sve u sebi oplakujem svoje ruševine
sa godinama
u mojoj posteljini
kao avet
Nema mnogo stvari
kojima bismo se radovali zajedno
pogledaj,pogledaj visoko
neki drugi vek živi...
| |
