 |
Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Βαρδής
Σε κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου
που αργοπεθαίνουν με σκοινιά και άγκυρες δεμένα,
εκεί τις νύχτες ξαγρυπνά ο άλλος εαυτός μου,
ψάχνει χαμένα πρόσωπα, χρόνια παροπλισμένα.
Ανοίγω πόρτες ύποπτες, ανοίγω ασυρμάτους
που μεταδίδουν σήματα και λόγια ξεχασμένα,
τα πάντα με προσπέρασαν στο παραλήρημά τους
κι ό,τι πολύ αγάπησα δεν ήτανε για μένα.
Κι εγώ φοβάμαι, κρύβομαι στ’ ανώνυμο σκοτάδι,
της νύχτας το πουκάμισο είν’ ο παράδεισός μου.
Για κοραλένιους ουρανούς μπαρκάρω κάθε βράδυ
με κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου.
Όλα νωρίς τελειώσανε, τα έσβησε τ’ αλάτι,
ο κόσμος πρωτοσέλιδο μου δείχνει τις πληγές του,
κι εγώ στο χθες εξόριστος να ψάχνομαι για κάτι,
να πνίγομαι στο τίποτα και τις παραλλαγές του.
Γιατί με καταδίκασες στου χρόνου το αμπάρι
με πληρωμένη συντροφιά και λόγια μεθυσμένα
μονάχος της αγάπης μου να λύνω το κουβάρι
και όλα γύρω μου φτηνά και μισοβουλιαγμένα.
Κι εγώ φοβάμαι, κρύβομαι στ’ ανώνυμο σκοτάδι,
της νύχτας το πουκάμισο είν’ ο παράδεισός μου.
Για κοραλένιους ουρανούς μπαρκάρω κάθε βράδυ
με κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου.
|  |
лирика: Adonis Andrikakis
lyrics
музыка: Adonis Vardis
Первое исполнение: Adonis Vardis
На каком-то гнилом судёнышке, на пароме вселенной,
которые медленно умирают канатами и якорями связанные,
там ночами просыпается другой я,
ищет потерянные лица, годы разоруженные.
Открываю двери подозрительные, включаю рации,
которые передают знаки и слова забытые,
всё прошло передо мной в их бреду
и всё, что я очень любил, не было для меня.
И я боюсь, скрываюсь в безымянной тьме,
ночная рубашка - это мой рай.
За коралловыми небесами отправляюсь каждый вечер
на каком-то гнилом судёнышке, пароме вселенной.
Всё рано закончилось, это растворила соль,
мир на первой полосе мне показывает свои раны,
и я во вчера сосланный, чтобы я искал себя для чего-то,
чтобы задыхался в чём-то и его видоизменениях.
Почему с осуждёнными во времени трюме,
с подкупленной компанией и словами пьяными,
один любви моей я разматываю клубок
и всё вокруг меня дешёвое и наполовину потопленное.
И я боюсь, скрываюсь в безымянной тьме,
ночная рубашка - это мой рай.
За коралловыми небесами отправляюсь каждый вечер
на каком-то гнилом судёнышке, пароме вселенной.
| |
