 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δημήτρης Ζερβουδάκης
Γιώργος Νταλάρας & Μαρινέλλα
Αναστασία Μουτσάτσου & Μαρίνα Σκιαδαρέση
Ελένη Πέτα
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
|  |
Teksty: Lina Nikolakopoulou
Muzyka: Lucio Battisti
Pierwszy występ: Vasilis Papakonstadinou
Inne spektakle:
Yioryos Dalaras & Vasilis Papakonstadinou
Eleftheria Arvanitaki & Dimitris Zervoudakis
Yioryos Dalaras & Marinella
Anastasia Moutsatsou & Marina Skiadaresi
Eleni Peta
Mały pociąg powracał rozświetlony i zamglony w powietrzu
w dole morze z jedną łodzią, w dali księżyc
wracasz często w mej pamięci ubrana w suknię w bieli
trzymam twą dloń, mówisz mi: "nie wystarcza mi, że żyjemy"
Cichną głosy w pieśniach wyśpiewanych przez nas dwoje
Serce wyryte na ławeczce, potem przez nas zdradzone
powiedziałaś mi kiedyś "niemożliwie by inni nie mieli takigo odczucia"
tuż przed końcem tak cisza podobna jest do miłości wielkiego uczucia
A ja, który tu na zawsze żyję i całkiem odchodzę nim ujrzę koniec
każdej przemijajjącej nocy wracam, staję się ciemnością i poddaję się
w rytm twego pulsu, który spala to ciało, co żyje latami bez cienia
każdej przemijającej jak film nocy, i co przeżyliśmy wyświetlane jest z tym placem w tle
Każdej przemijającej nocy zawsze tutaj
i całkowicie odchodzę nim zostaniemy sami by nie poznać zakończenia
Te żelazne schody, a mówiłaś, że niewielu nas zostanie
zaskoczyła noc gdy zapadła głęboka a powietrze mnie dławi
Motory zapomniane i niczyje w drogi pyle
Pomyśl niechby była biało-czarna podłoga a ty pionkiem byś była
powiedziałaś mi kiedyś "niemożliwie by inni nie mieli takigo odczucia"
tuż przed końcem tak cisza podobna jest do miłości wielkiego uczucia
A ja, który tu na zawsze żyję i całkiem odchodzę nim ujrzę koniec
każdej przemijajjącej nocy wracam, staję się ciemnością i poddaję się
w rytm twego pulsu, który spala to ciało, co żyje latami bez cienia
każdej przemijającej jak film nocy, i co przeżyliśmy wyświetlane jest z tym placem w tle
Każdej przemijającej nocy zawsze tutaj
i całkowicie odchodzę nim zostaniemy sami by nie poznać zakończenia
| |
