 |
Στίχοι: Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Κάνε κουράγιο, Άννα.
Πάλεψε τα χρόνια.
Άννα μου, με τις αλλιώτικες συνήθειες,
τις αλλιώτικες κινήσεις.
Είχες πολύ καλούς τρόπους.
Φαινόταν ότι ήσουν από άλλο κόσμο.
Όμως, εσύ έκανες ό,τι μπορούσες
για να μην το δείχνεις.
Δεν περιφρονούσες τη φτώχεια
αλλά ούτε σε γοήτευε ιδιαίτερα.
Όλα σε σένα ήταν διαφορετικά.
Το δωμάτιο σου με τα σπάνια αντικείμενα,
τα γράμματα, τα δώρα σου...
Σίγουρα, είχες καλύτερο γούστο από μένα!
Ερχόσουν και μ’ έβρισκες.
Το κρεβάτι μου, το στήθος σου...
Άννα, μικρή πρόστυχη κυρία.
Και κάτω απ’ τα παράθυρα βρεγμένος δρόμος,
ο ήχος του τρένου, το σούρουπο.
Και το δωμάτιο μου, Άννα,
κρεμασμένο στον αέρα,
σαν πορτοκάλι.
Κάνε κουράγιο Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς...
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...
Ξέρεις Άννα εμείς οι δυο
ήταν γραφτό να συναντηθούμε.
Τι να ξέρουν; Πώς μπορούν να ξέρουν οι άλλοι;
Συνομίληκη, μικρή ερωμένη μου.
Θυμάσαι; Εκατομμύρια στιγμές,
στιγμές που όσο πάνε και λιγοστεύουν,
έτσι όπως κάποιοι τις λεηλατούν
μπροστά στα μάτια μας, κάθε μέρα.
Άδικα παλεύω να τις κρατήσω, άδικα.
κυλάνε βουβά και φεύγουν
προς τη μεγάλη θάλασσα.
Πέρασαν τόσα χρόνια.
Δε φοράω πια το φοιτητικό μου μπουφάν
και δυσκολεύομαι να συνηθίσω
αυτό το καλοραμένο κουστούμι.
Δεν περιφρονώ το χρήμα
αλλά ούτε με γοητεύει ιδιαίτερα.
Μότσαρτ, Ρέκβιεμ, Agnus Dei, Yesterday.
Απόψε θα `ρθω στο πρώτο σου όνειρο.
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Πες ψέματα στον άντρα σου.
Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.
Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σου
κάτω από το τραπέζι.
Απόψε, Άννα.
Στο καλύτερο ξενοδοχείο.
Απόψε.
Στο πρώτο σου όνειρο.
Κάνε κουράγιο Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς...
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Γιατί δε θα `χω πια κανέναν και τίποτα
να με κρατήσει νέο.
Μόνος μου επιμένω ακόμα εδώ,
παρόλο που άρχισε πάλι να βρέχει,
έτσι όπως βρέχει πάντα στα νησιά
Οκτώβρη μήνα.
Θυμάσαι;
Θάλασσα από μολύβι και ουρανός από πεύκα.
Απόμακρες, ανάκατες φωνές.
Η φωνή της μητέρας, του φίλου, της κόρης,
του αδελφού, της ερωμένης,
της σειρήνας του πλοίου.
Ρούχα λευκά, βιαστικά μαζεμένα,
λίγο πριν τη βροχή.
Μαζί τους χάθηκε και το φως.
Ένας σύντομος περίπατος,
ακόμα...εκεί.Δίπλα στη θάλασσα.
Κι ύστερα...τέλος, τέλος.
Κάνε κουράγιο, Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς...
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...
Κάνε κουράγιο Άννα...
|  |
Tекст: Panos Katsimihas & Haris Katsimihas
Mузика: Goran Bregovic
Прва представа: Yioryos Dalaras
Буди храбра, Ана.
Савладај године,
моја Ана, другачијим навикама,
другачијим покретима.
Знала си доста добрих начина.
Чинило се да си са другог света.
Међутим, учинила си све што си могла
да то не покажеш.
Ниси презирала сиромаштво,
али те није баш ни одушевљавало.
Код тебе је све било другачије,
твоја соба пуна ретких предмета,
писма, твоји поклони...
Дефинитивно си имала бољи укус од мене!
Долазила си и проналазила ме.
Мој кревет, твоје груди...
Ана, мала непристојна госпођа.
A испод прозора мокра улица,
звук воза, сумрак.
И моја соба, Ана,
лебди у ваздуху,
као поморанџа.
Буди храбра, Ана.
Где си сад?
Ко зна како се проводиш...
Где си сад? Ах, како можеш?
Да немаш оно што волиш
и да не волиш оно што имаш...
Знаш, Ана, било је суђено
да се сретнемо нас двоје.
Шта знају? Како могу други да знају?
Вршњакињо, мала моја љубавнице.
Сећаш ли се? Милиони тренутака,
тренутака којих је све мање,
као да их је неко крао
на наше очи, сваког дана.
Узалуд се трудим да их задржим, узалуд.
Немо теку и одлазе
ка великом мору.
Толико година је прошло.
Не носим више јакну из студентских дана
и тешко ми је да се навикнем
на ово лепо сашивено одело.
Не презирем новац,
али ме баш ни не одушевљава.
Моцарт, Реквијем, Agnus Dei, Yesterday.
Вечерас ћу ти доћи у први сан.
Немој остарити, Ана, немој остарити.
Слажи мужа.
Поцепај позивницу, откажи вечеру.
Додирни ме, као некад, својим коленом
испод стола.
Вечерас, Ана.
У најбољем хотелу.
Вечерас.
У свом првом сну.
Буди храбра, Ана.
Где си сад?
Ко зна како се проводиш...
Где си сад? Ах, како можеш?
Да немаш оно што волиш
и да не волиш оно што имаш...
Немој остарити, Ана, немој остарити.
Зато што нећу имати више никог и ништа
да сачува моју младост.
И даље остајем овде,
иако је опет почела киша,
као што обично пада на острвима
у октобру.
Сећаш ли се?
Оловно море и небо од боровине.
Удаљени, помешани гласови.
Глас мајке, пријатеља, кћерке,
брата, љубавнице,
сирене брода.
Бела одећа, у журби покупљена,
пре него што падне киша.
Са њима је нестало и светло.
Још једна кратка шетња
до...тамо. Поред мора.
А онда... крај, крај.
Буди храбра, Ана.
Где си сад?
Ко зна како се проводиш...
Где си сад? Ах, како можеш?
Да немаш оно што волиш
и да не волиш оно што имаш...
Буди храбра, Ана...
| |
