 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Και μοιάζει η ημέρα σαν να `χει ενωθεί με τη νύχτα
και μοιάζει ο θάνατος σαν να `ναι η ζωή για μένα
και της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνη
σαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενη
και μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησες
διπλά να `χει ταράξει στο πρόσωπό μου
και με `χει αλλάξει
Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσα
πικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνι
και βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιο
οσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνει
και μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζει
και γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζω
και με τρομάζει
Παραλύω,
νιώθω τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου να χάνεται
σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος
και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο
Παραλύω,
τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει
διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο
και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω
παραλύω
Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιο
να υψώνεται στο τέρμα του δρόμου
κι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείου
σαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριο
κι ο δρομος που κάποτε με έβγαζε
στου σπιτιού σου απ’ έξω την πόρτα
τώρα πια δεν υπάρχει
|  |
Tekst: Nikos Karvelas
Muziek: Nikos Karvelas
Eerste optreden: Anna Vissi
En het lijkt net of dag en nacht in elkaar overlopen
En de dood ziet er hetzelfde uit als het leven
En het kloppen van mijn hart ziet er op het scherm uit
Als een vlakke, rechte lijn
En het lijkt erop alsof je de tijd stil hebt gezet
En mijn gezicht bevroren hebt
En het heeft me veranderd
Ik voel angst in mijn borst
Als een bittere nasmaak uit een koffiekopje
En ik zie het licht in mijn hoofd
Elke dag wat meer vervagen
Het gezicht dat terugkijkt in de spiegel
verandert in iemand anders, in iemand die ik niet ken
En ik ben bang
Ik voel me verlamd
Ik heb het gevoel alsof de wereld onder mijn voeten vandaan getrokken wordt
Alsof ik voor het eerst naar school moet. Het is augustus
Maar de thermometer in mijn hart geeft "min twee" aan
Ik voel me verlamd
Er gieren remmen, er klinkt een toeter
Een bus dendert rakelings langs me heen
Ik bedenk me dat ik niet meer samenleef met jou
Ik voel me verlamd
En ik zie het leven als een gigantische muur
Die opdoemt aan het einde van de weg
En ik hoor de kinderstemmetjes op het schoolplein
Als een treurige echo
En de weg die mij ooit naar jouw huis, naar jouw deur leidde
Bestaat niet meer
| |
