 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Και μοιάζει η ημέρα σαν να `χει ενωθεί με τη νύχτα
και μοιάζει ο θάνατος σαν να `ναι η ζωή για μένα
και της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνη
σαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενη
και μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησες
διπλά να `χει ταράξει στο πρόσωπό μου
και με `χει αλλάξει
Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσα
πικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνι
και βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιο
οσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνει
και μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζει
και γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζω
και με τρομάζει
Παραλύω,
νιώθω τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου να χάνεται
σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος
και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο
Παραλύω,
τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει
διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο
και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω
παραλύω
Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιο
να υψώνεται στο τέρμα του δρόμου
κι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείου
σαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριο
κι ο δρομος που κάποτε με έβγαζε
στου σπιτιού σου απ’ έξω την πόρτα
τώρα πια δεν υπάρχει
|  |
Tекст: Nikos Karvelas
Mузика: Nikos Karvelas
Прва представа: Anna Vissi
И изгледа као да су се спојили дан и ноћ
И изгледа као да је смрт за мене живот
А ударци мог срца на екрану изгледају
Као једна бесконачна права линија
А време, које си зауставио иако ниси хтео, као да се
Два пута урезало на моје лице
И променило ме је
И осећам страх у својим грудима
Горак као остаци кафе у џезви
И видим светлост у соби моје главе
Како се сваког дана мало по мало гаси
И у огледалу мој лик се мења
И постаје друго лице, које не препознајем
И плаши ме
Парализована сам
Осећам да губим тло под ногама
Као да сам кренула првог дана у школу, Август је
А у мом срцу термометар показује минус два
Парализована сам
Кочнице шкрипе, сирена урличе
Тик поред мене пролази аутобус
А мене помисао да треба и даље без тебе да живим
Парализује
И свој живот видим као један огроман зид
Који се подиже на крају пута
И дечји гласови у школском дворишту
У мојим ушима звуче као посмртни марш
И пут који ме је некада водио
До испред врата твоје куће
Сада више не постоји
| |
