 |
Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Μιχάλης Τερζής
Πρώτη εκτέλεση: Επωδός
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.
Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
R
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα
|  |
Lyrics: Kostis Palamas
Musica: Mihalis Terzis
Prima esecuzione: Epodos
Figlio, il mio giardino l'avrai in eredità,
Come lo trovi e come lo vedi non lo lasciare.
Scavalo ancor più a fondo e recingilo più saldo,
e moltiplica la sua verzura e allarga la sua terra,
e ben roncato dove ti è d'intoppo allo steccato,
e conducigli l'acqua pura della sorgente.
E se ami le opere umane e le cose non malate
benedici e esorcizza il raccolto, che se ne vadano,
e seminagli vitalità con quanto c'è di forte e fresco.
Fa' d'essere un aratore, un piantatore, un protettore.
E se accade che giungano anni bisesti,
e tempeste s'abbattano furiose,
e gli uccelli tutti migrino in terrore, e le piante
a null'altro servano se non per fortilizi, non temere l'uragano. Col ferro e il fuoco, vai!
Fallo inseminato, sterile, il giardino, recidilo,
e sopra facci un castello e poniti al riparo,
per batterti, versar sangue, per un nascer nuovo.
Che sempre l'aspettiamo e sempre si muove e giunge,
e tutto va in frantumi nel ruotar dei cicli.
Basta un'idea per dirtelo, un'idea per importelo,
idea sovrana, idea come una spada che starà sopra ogni cosa.
| |
