 |
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Μεγαλοπρεπή βουνά αγκαλιάζουν,
βράχους, γκρεμούς, ανθρώπους, έλατα.
Είδαν φουσάτα Τούρκων κι άλλων νικηφόρα,
πτώματα ηρώων εδέχθησαν και βλαστήμιες γενναίων.
Μένουν τα δέντρα που σκίασαν τον ύπνο του πέρδικα
κι ο κούκος που δεν άκουσε ο Κολοκοτρώνης ήρθε και φώλιασε στη Ζάτουνα.
Μάταια οι φρουροί μου προσπαθούν να εγκλωβίσουν το τραγούδι του,
οι χαράδρες το παίρνουν στους ώμους και γρήγορα τ’ οδηγούν στους ελαιώνες.
Έιναι πανύψηλα τα βουνά της Αρκαδίας.
Εξουσιάζουν τις θάλασσες
και το σουραύλι του Πάνα σκεπάζει τα γρυλίσματα των στρατώνων.
Βόες, ουρακοτάνγκοι, μαϊμούδες
τιβένους φορούν, κρατούν σκηπτρα.
Αρχιεπίσκοποι κι αρχιστράτηγοι "αέρα" φωνάζουν
και υψώνονται πίσω τους πτερά ορνίθων.
Έντρομοι ήρωες εγκταλείπουν τα μάρμαρα,
δραπετεύουν από τους στίχους των ποιητών,
καταφεύγουν ξανά στις όχθες του Λούσιου,
στις πηγές του Μαινάλου μοιράζονται τους ίσκιους με τον κορύδαλο.
Μένουν τα δέντρα που σκίασαν τον ύπνο του πέρδικα.
Πού να `ν’ θεματοφύλακες της αντριωσύνης σου πατρίδα.
Όνειρό σας το Θούριο και τραγούδι σας το ντουφέκι.
|  |
Lyrics: Mikis Theodorakis
Musica: Mikis Theodorakis
Prima esecuzione: Maria Faradouri
Maestose montagne abbracciano
rupi, burroni, uomini, abeti.
Videro armate vittoriose di Turchi e di altri,
accolsero corpi di eroi e imprecazioni di prodi,
Ancora sono lì gli alberi che fecero ombra al sonno di Perdikas
e il cuculo che Kolokotronis non udì è venuto a fare il nido a Zatuna.
Invano i miei guardiani tentano di ingabbiare il suo canto,
I precipizi lo prendono sulle spalle e in fretta lo conducono tra gli ulivi.
Altissimi sono i monti d'Arcadia.
Dominano i mari
e il flauto di Pan copre i grugniti delle caserme.
Serpenti boa, oranghi, scimmiotti
indossano toghe, impugnano scettri.
Arcivescovi e Arcigenerali gridano "Aera"
e dietro gli spuntano penne di gallina.
Eroi turbati abbandonano le lapidi
si svincolano dai versetti dei poeti,
si rifugiano ancora sulle rive del Lussios,
alle sorgenti del Menalo condividono le ombre con l'allodola.
Ancora sono lì gli alberi che fecero ombra al sonno di Perdikas.
Dove sono, patria, i depositari del tuo valore.
Vostro sogno è l'inno di guerra e il fucile il vostro canto.
| |
