 |
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα `θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....
|  |
Tекст: Yerasimos Efangelatos
Mузика: Themis Karamouratidis
Прва представа: Natasa Bofiliou
Ljude u mom životu
Sam sela da izbrojim
Prisutne, odsutne
Par prolaznih
One koji su došli da ostanu
One koji su otišli pre nego što su postali
Zajedničke, strance
Veoma lične
I uvek mi ispadne malo
Ili mi ispadne mnogo
I samoća koja je hitna
Je ono što me rastužuje
I uvek mi ispadne malo
Ili mi ispadne mnogo
U jednom brojanju koje otvara
Moju staru ranu
Ljude u mom životu
Volela bih da ih zadržim...
Zveri, anđele
I one najnormalnije.
One koji su ostavili trag
One koje je uzela tama
One neke, one srećne
One najličnije
I uvek mi ispadne malo
Ili mi ispadne mnogo
I samoća koja je hitna
Je ono što me rastužuje
I uvek mi ispadne malo
Ili mi ispadne mnogo
U jednom brojanju koje otvara
Moju staru ranu
Usamljeni ljudi koji su ostavili prašinu
Prijateljstva i ljubavi koje je odveo put
Ukradeni, skriveni, krišom pozajmljeni
Srećnici, hrabri, kukavice, uplašeni
Moji i tuđi, sjajni i tužni
U planovima, u kućama dobro zaključani.
Radosni, nebitni, putnici
Boemi, umetnici, ljudi s kravatama.
Moji neprijatelji i prijatelji, mali i veliki
Koji se daju s merom, koji se troše
Ljubavi koje su izgledale značajne
I druge koje su se završile s rukovanjem
Siromašni rođaci koji serviraju spremno
Razumni i oni koji žive po osećaju.
Razumni i oni koji žive po osećaju
Razumni i oni koji žive po osećaju....
Oni koji žive po osećaju...
Plašim se... da gubim meru...
| |
