 |
Στίχοι: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας
Σαν μια χορδή που χτυπάει δυνατά
μέσα στο στήθος σου
σαν άστρο που σβήνει
και μια μελωδία που πίσω σ` αφήνει
ημέρα μου, φως μου, ζωή μου
ψυχή μου και πάθος
και λάθος και τέλος και αρχή μου
μικρή μου, πληγή μου.
Κι αφού οι καλοί
σου λένε πάντα την αλήθεια και νικούν
και σε παίρνουν μακριά
γιατί εσύ μου σφυρίζεις
κι αφού θες να βγεις στη βροχή
και να χορέψεις μ` ένα άσπρο μαντίλι
εγώ σ` ακολουθώ.
Κι έμεινα εδώ να προχωρώ
να προσπαθώ να σε κάνω να φύγεις
και το μυαλό μου να μη λέει `'σ` αγαπώ `'.
Κι έμεινα εδώ ν` αναζητώ
και να χαζεύω τις ώρες που λείπεις
κι η μουσική μου να μη βρίσκει σκοπό.
Είναι οι λέξεις, οι στιγμές
είναι οι φίλοι που θα δεις, είν` οι γνωστοί
και θα χορτάσεις μικρές χαρές
και λύπες θα περάσεις.
Κι είν` οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες
τα πτυχία, τα λουλούδια
τα παιδιά στα χειρουργεία
τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί
Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες
που δεν έχουν τελειωμό
σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν
σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν.
Είν` οι σκέψεις
που πια μόνες τους γελάνε
και που μας βλέπουν στην αρένα
κι όμως δε μας ακουμπάνε.
Γιατί ;
|  |
Lyrics: Alkiviadis Konstadopoulos
Music: Alkiviadis Konstadopoulos
First version: Babis Stokas
Like a chord which strongly beats
inside your chest.
Like a star that fades
and a melody that leaves you behind.
My soul, my passion
and my mistake and my end and my start,
my little wound.
And since the good ones
they tell you always the truth and win
and take you away,
so why you whistle to me.
And since you want to go out in the rain
and dance with a white handkerchief
I follow you.
And I stayed here moving on
trying to make you leave
and my mind to stop saying "I love you"
And I stayed here searching for you,
and loaf the hours you are missing
and my music can't find a purpose.
They are the words, the moments,
They are the friends you'll see, the known ones
and you'll be full of small joys
and sorrows you'll pass though.
And they are the images, the mothers, the fathers,
the degrees, the flowers,
the children in the surgeries
the leaves that smell in the garden and a kiss.
And like the cold nights,
that never end,
like the sheets that smother us,
like the cigars that "drop" us down.
They are the thoughts
that alone, now, laugh
and see us in the arena
but do not touch us.
Why?
| |
